“Ik mag hier lopen!” Een oude man, die resoluut mijn richting was uitgestapt, hield mij tegen.
– U zegt?
“Ik mag hier lopen!”, herhaalde hij, terwijl hij dreigend de wijsvinger van zijn rechterhand onder mijn neus stak.
– Natuurlijk, glimlachte ik hem toe, terwijl ik trachtte mijn weg verder te zetten.
“Nee! Ik mag hier lopen!” Hij gaf mij een duw en greep vervolgens mijn bovenarm vast. Het vergde al mijn wilskracht om zelf passief te blijven.
– Laat. Mij. Nu. Los, siste ik hem toe. U loopt waar u wil, maar u laat mij los.
Hij liet los. “Gij zijt racist,” schreeuwde de man ontzet. “Ik niets doen, gij in mijn weg staan en mij slaan. Ik mag hier lopen!” Daar was die wijsvinger weer.
– Welja, zuchtte ik, ge hebt gelijk. Op alle vlak. Een prettige dag nog.
Aan mijn bureau trilde ik nog na van ingehouden woede. Ik had geen trek meer, en mijn lunch (een fitness broodje) verdween onaangeraakt in de vuilnisemmer. 0110 lijkt plots alweer zo lang geleden.
laat ons hopen dat het aan het weer lag: storm op komst zeggen de weermannen en -vrouwen (middagstorm in een glas water?)
laat het in elk geval niet aan je hart komen, de wind zal de donkere wolken wel wegblazen en je gedachten verplaatsen naar leukere dingen …
en het was geen zwakzinnige?
Een kleine droge tik lijkt mij in dit geval toch toegestaan?