Aangekomen

Geen enkel probleem met BA.

Op Zaventem werd ik er –vanzelfsprekend– wel al meteen uitgelicht en uitgebreid betast. “Dat? Dat is een mondstuk, mevrouw”, antwoordde ik nadat ik eerst de metaaldetector had doen afgaan omdat ik mijn uurwerk nog aan had, en vervolgens mijn handbagage vijf keer heen-en-weer door de bestralingsmachine werd gestuurd. In Heathrow werd iedereen fysiek bepoteld, en in Houston werden we begroet door een vriendelijke CBPer met een koppel fantastische tatoeages op zijn onderarmen.

Nog nooit een steward gehad met zo’n fantastisch gevoel voor humor. “If you are travelling with young childeren and find some of the in flight entertainment not entirely suitable for them,” schalde hij uit het omroepsysteem, “just let me know and I will block those channels from their seats, effectivley spoiling the rest of the flight for them.” En toen het fasten seatbelts sign wegens turbulentie wat te lang aanbleef: “cabin crew, you can now move around and get on with your jobs; the rest of will have to remain sitting still!”. En toen we de groene visa waiver kaarten moesten invullen, waarschuwde hij ons dat we dat vooral heel nauwgezet moesten doen “or the genteel customs officers will request that you fill it out anew and send you back to the end of the queue with a smack on the back of your head.”

Ons hotel ziet er schitterend uit. We zijn echter al van kamer veranderd, nadat bleek dat een suite goedkoper –en vooral ook groter– was dan de kamer die we hadden gereserveerd.