Gisteren Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl uitgekeken. Tessa dacht dat het nog iets te griezelig zou zijn voor Henri, maar ik denk dat hij het best zou smaken.
Het is misschien geen ‘hoogstaande cinema’, maar het is wel het soort film dat gemakkelijk kan herbekeken worden (zeker als Henri wat ouder is).
Toegegeven, die vechtende geraamtes zijn best een beetje beangstigend (toch voor een four year old), maar anderzijds kijkt hij elke dag naar Scoobie-doobie-doo, en dat is veel griezeliger.
“Papa, papa, ’t is griezelig, ’t is griezelig,” kraait hij dan, nerveus opspringend in de zetel. Maar ik mag het niet op iets anders zetten. En tot nog toe heeft hij er geen nare droompjes over gehad.
Het enige ‘probleem’ met Pirates of the Caribbean en andere contenders is dat ze in het Engels zijn (en dat ik geen zin heb de ganse film synchroon te vertalen/vertellen). Maar er zijn voorlopig genoeg Disney films om hem mee bezig te houden.