filmfestival 12/10

Veel beloven en weinig geven, leek wel het motto vandaag op het filmfestival. Afgaande op de synopsissen van hieronder vermelde films, zag het er nochtans een veelbelovende dag uit. Driewerf helaas.

Nadine, van regisseur Erik de Bruyn, klonk verschrikkelijk veelbelovend. De film was zonder twijfel de beste van de dag, al zegt dat meer over de dag dan over de film. Niet dat hij slecht is, maar de film is net iets te veel roadmovie, en iets te weinig verhaal. Het begint een beetje tam en met te veel gaten, maar die worden mooi dichtgemetst naarmate het verhaal vordert. (En is dat eigenlijk niet wat je van een goed verhaal verwacht?) Het einde steekt ook al goed in elkaar, zonder al te veel sentimenteel gezever. Kortom, je kunt een pak slechtere films bekijken dan deze. Ga dus maar kijken, op 14, 17 en 19 oktober bijvoorbeeld, maar hoogst waarschijnlijk komt hij achteraf ook nog in de zalen terecht.

Delirious, tsja. Steve Buscemi noch Elvis Cotello kunnen deze film optillen naar een deftig niveau, maar als u een tiener was, dan zou u hem hopelijk wel graag zien. Michael Pitt geeft de meisjes iets om naar te kijken (al zou k niet weten wat of waarom), en Alison Lohman, die we vorig jaar nog in Atom Egoyans Where the Truth Lies in de armen van een andere vrouw mochten begapen, prijst haar waren aan voor de jongens. Meer is er niet aan, maar als u in de goede leeftijdsgroep zit, is deze film beslist voor u. Nog te zien op 13 en 14 oktober, en daarna zeker nog in de cinema.

Saverio Costanzo’s In Memoria di me is gebaseerd op de roman Lacrime impure – Il gesuita perfetto van Furio Monicelli. Dat wist ik niet toen ik de film ging bekijken, maar tijdens de vertoning kon ik me niet van de indruk ontdoen dat dit net het soort film was dat we in het middelbaar op Sint-Barbara zouden te zien krijgen als bezinningsfilm. Voor wie niet met Sint-Barbara bekend is, jawel, dat is een jezuïtenschool. Enkel genietbaar wanneer u overweegt als novice een kloosterorde binnen te treden, of als u de onweerstaanbare drang voelt aan uw (pseudo-)intellectualistische zelf toe te geven, of als u al jezuïet bent. Tijdens het filmfestival te bekijken op 14, 17 en 19 oktober. Daarna hopelijk niet meer.

Ondertussen was ik zo gedeprimeerd geraakt door de dalende lijn in de kwaliteit van de films, dat ik het niet meer heb aangedurfd aan de vierde te beginnen (La Antena). Al blijft die op mijn verlangenlijstje staan.