Bad day. Bad night. Henri is weer wakker geworden. Iets later deze keer, rond 1u20. We hadden eerst nog naar Olivier de Rijke gekeken, en daarna waren we als een blok in slaap gevallen.
Tot 1u20 dus. Alweer dezelfde mantra. En geschrei deze keer. Een kwartier in zijn kamer gespendeerd om hem terug in slaap te krijgen. Inclusief de mensen wegjagen die aan het raam stonden (op de derde verdieping, zo’n negen meter hoog –inderdaad).
Met zijn zaklampje de ganse kamer rondgeschenen om te bewijzen dat er echt niemand is. En hem verteld dat hij de volgende keer gerust zelf met zijn zaklampje mag schijnen. (“Maar papa, ik krijg dat zelf nooit aan.” En toegegeven het contact is slecht; soms wil het onding werken, vaker niet.)
Om 1u55 terug van datte. Maar deze keer kwam hij naar beneden, naar onze kamer. “Die mensen zijn daar terug, en ik ben niet meer moe.”
Hij kon zijn ogen met moeite open houden, en vleide zich neer op mijn schoot. Ik heb hem even getroost, en dan zijn we samen terug naar zijn kamer gegaan. Daar ben ik ook nog een beetje bij hem gebleven, de mensen nog eens weggejaagd, en terug gaan slapen.
Tot 2u20. Dan ging het weer niet meer. En ben ik weer naar boven gegaan. En terug naar beneden in bed. En opnieuw proberen slapen.
Tot 2u43. Dan hoorde ik gestommel op zijn kamer. En geschuif. En dan “Ai, ai, ai.” En dan ben ik terug naar boven gegaan.
– Henrietje, wat is er nu weer?
“Niets, ik moest gewoon pipi doen. En ik kreeg mijn broek niet goed aan.”
Terug in bed, klaarwakker. En dan was het plots 5u15 en ging de wekker af. We zijn nu een vitaminebruistablet, een nalu, een pakje start koeken en een paar emmers koffie verder. Laat mij nu slapen aub.