Eigenlijk heb ik geen enkele ervaring met drugs, op alcohol en de occasionele –meestal toch niet naar behoren werkende– pijnstiller na. En ik moet ergens, grondig in een zilverpapiertje gewikkeld, een paar blaadjes (?) marihuana liggen hebben. Die heb ik ooit eens van een vriend gekregen omdat ik het wou proberen om de pijn van mijn aften te verlichten. Er werd mij toen van alle kanten op mogelijke risico’s gewezen, en, angsthaas als ik ben, heb ik het nooit gebruikt. Misschien is het ondertussen zelfs wel in de vuilbak beland.
Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen, vaart deze ochtend in zijn edito uit tegen de onrechtvaaridgheid in de uitspraak tegen de drugsouders van baby Xena in vergelijking met de initiële neergang en nu weer opgang van het cocaïne gebruikende model Kate Moss. Klassejustitie, zo wordt heel duidelijk tussen de regels door uitgespeld.
Sukkelaars die cocaïne snuiven krijgen uiteindelijk de maximumstraf. Gegeven door de officiële samenleving, verpersoonlijkt door het gerecht. Iconen die snuiven, gaan daarna drie keer zoveel verdienen. Gegeven door de echte samenleving, die van de marketing en de commercie. Rare wereld. En welk voorbeeld, denkt u, volgen de volgende generaties
Met dat laaste zinnetje heeft hij een (belangrijk) punt. Maar voor het overige loopt de vergelijking toch wel geheel mank.
David Buelens en Cindy Croon hebben hun dochtertje vermoord. Het koppel uit Mechelen
wordt evenwel in gans het opiniestuk niet met naam genoemd, in tegenstelling tot Kate Moss, Stella McCartney, make-upfabrikant Rimmel
, juwelenverkoper Bulgari
en onderbroekenfabrikant Calvin Klein
, die allemaal met de vinger worden gewezen.
Nochtans heeft, op de letter genomen, Kate Moss niemand schade beticht, behalve haarzelf. Al blijkt die schade achteraf –imagogewijs– behoorlijk mee te vallen. Qua rol die ze eventueel te vertolken heeft naar de samenleving is de schade natuurlijk groter. Maar hier gaat de media evenmin vrijuit.
In De Morgen werd over de ganse ‘affaire’ Moss in geuren en kleuren bericht. Kate Moss is immers nieuws, en nieuws verkoopt; kijk vandaag maar op pagina 17, waar DM bericht: Cocaïnegebruik legt Kate Moss geen windeieren. Het artikel beslaat een kwart pagina, waarvan een zeer groot deel wordt ingenomen door een foto van de juffrouw in kwestie. Nieuws is nieuws, maar dan is het toch wel behoorlijk hypocriet zoals Desmet fulmineert tegen het zogenaamde maatschappelijke onrecht.
Het is de taak van de media om te wijzen op het verschil tussen pseudofictieve personen, zoals Kate Moss, die hooguit één procent van de wereldbevolking uitmaken (als het al zoveel is), en de harde realiteit. Het is de taak van de media om goede rolmodellen naar voor te schuiven, en eventueel de perfiditeit en vooral hoge uitzonderlijkheid van mensen zoals Moss te duiden.
Die boodschap zit er ergens in, in het verhaal van Desmet. Maar ze is volledig begraven onder een onbestaand onrecht.
De fout die Yves Desmet maakt is dubbel.
Hij poneert uit het niets:
“Onuitgesproken – maar achterliggend – was de redenering: zeker wanneer het gebeurt door ouders die een wit lijntje prefereren boven ouderliefde.”
Waarop hij besluit dat het koppel in hoge mate veroordeeld is vanwege hun drugsgebruik (inclusief de vergoelijkend term “een wit lijntje” alsof het slechts over occasioneel gebruik gaat). Is toch wel een verregaande interpretatie. Alsof de dood van die baby slechts in de marge plaats vond.
Tweede fout is dat hij het onrechtvaardig vindt dat dat koppel gestraft zou zijn omwille van dat drugsgebruik, en Kate Moss niet. Terwijl het net onrechtvaardig is dat Kate Moss *niet* gestraft wordt, terwijl een gewoon koppel wel. Subtiel, maar essentieel.
Uiteraard horen druggebruikers niet in een cel thuis. Als je auto’s steelt om je verslaving te betalen, dan kunnen we over die straf beginnen discussi