Naar (ondertussen bijna) jaarlijkse gewoonte, trok ik eind juli naar Newport, om er het gelijknamige jazzfestival mee te maken. Het weekend ervoor vond het folkfestival plaats, waarvan men steeds vertelt dat er op de hoofden kan gelopen worden. Voor het jazzfestival is dat wel iets anders, zelfs voor deze verjaardagseditie (60 kaarsjes, hoera!). Daar tegenover staat dan wel weer dat het publiek, zoals dat wel meer het geval is in de jazzniche, heel erg als die hard kan omschreven. Dat kan je wel stellen natuurlijk, als de massa die voor de Fort Stage (het hoofdpodium) heeft plaatsgevat, nauwelijks verpinkt tijdens de hevige regenval die het festival dit jaar mocht ondervinden.
Het programma besloeg dit jaar drie volle dagen, inclusief een aantal exclusievere concertmomenten ’s avonds. De eerste festivaldag heb ik volledig aan mij moeten laten voorbij gaan, ik ben ’s ochtends opgestaan met migraine –iets wat mij aldaar nog niet was overkomen. Die vrijdag was nochtans een bijzonder interessante dag, met o.m. John Zorn’s Masada Marathon (die trouwens werd aangekondigd door Bertrand Flamang, de organisator van de Gent Jazz en Jazz Middelheim festivals). Verschrikkelijk jammer ook dat ik Rudresh Mahanthappa’s Charlie Parker Project gemist heb, en Mostly Other People Do The Killing. De volgende dagen heb ik gelukkig wel volledig kunnen meemaken. Zaterdagavond was er trouwens het Foundation Gala, dat altijd plaats vindt in één van de gigantische mansion langs de kustlijn. Met een aantal verrassingsoptredens, van o.a. een hele resem jazz artiesten, maar ook The Milk Carton Kids (die heel erg zoals Simon & Garfunkel klinken). En Bill Cosby kwam een paar grappen vertellen –de man blijft bijzonder ad rem. Hij werd naar het podium geleid, want hij ziet niet zo heel erg goed meer.
Ik spaar u het verhaal over netwerking, sympathieke artiesten, mede-festivalorganisatoren en agenten, en schuif meteen door naar de ontspanning.
Zoals steeds hadden we een bescheiden wagen gehuurd, een Kia. (De K900, 5 liter V8 met 420 pk, full option, maar hey, het was een Kia.)
De eerste dag (de dag voor het festival) was het trouwens schitterend weer. Deze surfers troffen we aan tijdens de (voor mij toch) traditionele cliff walk.
We, dat zijn Bertrand en ik dus.
Maar tijdens het festival regende het. Heel hard, somtijds. En daarna was het weer schitterend weer.
