bewijsmateriaal

“Hebt ge ’t gehoord van Walter?” vroeg de vrouw terwijl ze haar derrière zonder veel ommekijken bijna op mijn fototoestel neerplantte. Gelukkig richtte ze zich niet tot mij, maar tot de jongedame die even eerder schuin over mij had plaatsgenomen. Een collega.

– Walter?
“Ja, hij is met Brigitte in ’t archiefkot… allez, ge weet wel…”
– Neeuh? Met Brigitte?
De juffrouw was duidelijk meer verwonderd over het feit dat Brigitte het lijdend voorwerp van Walters aandacht was, dan wel dat er iets in ’t archiefkot…

“Jaja, en ze kwam eruit zonder…” Even een steelse blik in mijn richting. Ik zat echter én in een boek te lezen, én met de koptelefoon van de iPod in mijn oren, dus ze achte de kust veilig. “…zonder onderbroek!”

Gegiechel alom.

– Zonder onderbroek?! En hoe weet ge dat? Heeft ze ’t u verteld misschien? Liep ze niet gewoon te zeveren? En wanneer is dat gebeurd?
De vragen werden in staccato op haar vriendin afgevuurd. Fluisterstil, maar met net genoeg klemtoon om aan haar verbazing uitdrukking te geven.

“Ik weet het van hém!”
– En gij gelooft hem zomaar.
Het klonk een beetje beteuterd. De geloofwaardigheid van het verhaal had plots een flinke deuk gekregen.

“Tuurlijk niet. Bewijzen op tafel.”
– Hoezo bewijzen…
En dan begon het te dagen. Rood aangelopen vervolgde ze:
– Hij? Had? Haar?
“Onderboek? Ja. En ’t was gene string, maar zo’n kanten frutselke, in ’t rood.”
– En dan heeft ze ne gansen dag zonder?
“Jaja. Hoe ze dat aan haren vent gaat uitgelegd hebben, ik weet het niet. En hoe ze Walter dat heeft laten doen, nog minder.”
– En heeft ze hem nog iets meer laten doen?
“Volgens Walter wel, maar ja, daar had hij geen bewijzen van. Nog een geluk.”

*gegiechel*

Dan neem ik ne keer de trein, en krijg ik meteen zoiets op mijn boterham. Ik moet toch maar wat meer van het openbaar vervoer gebruik maken.