Wonderen verrichten we direct, het onmogelijke duurt iets langer. Dat was een spreuk die lang populair was bij de zelfstandigen in de jaren ’70 (en nadien ook bij de ambtenarij, al leek het daar –in de ogen van veel mensen– een ietwat cynischer tijding).
Edoch, het onmogelijke is geschied: ik heb zonet de laatste pagina, het laatste woord van Cryptonomicon gelezen. Ik was eraan begonnen, vorig jaar, tijdens de Chicago-reis (voor het werk), maar ik heb er me nooit eens echt kunnen aan zetten. En wat voor eens schitterend boek. (En wat ik vermeende ontcijferd te hebben op pagina 506 is uitgekomen.)
Ik kan niet wachten om aan Quicksilver en daarna The Confusion te beginnen. Al zal er eerst weer wat pulp fiction tussen verzeild raken. (Ook dit sentiment is mij niet vreemd.)