Vanmiddag Henri bij mijn moeder afgezet. Ze vertrekken morgen voor de rest van de week voor een (korte) vakantie aan zee (Oostende).
Altijd een vreselijk dubbelzijdig gevoel: enerzijds ben ik blij om eens wat tijd voor mezelf (onszelf) te hebben, maar de seconde dat ik wegreed miste ik hem al ongelooflijk.
(Hij zat er zelf ook wreed mee in, en hij wou niet vertrekken zonder op zijn minst een foto van papa en mama in zijn bagage.)
Misschien stuurt hij wel een kaartje.
(Sorry voor het melodrama.)