Veel van mijn foto’s hebben hun onderwerp gecentreerd. Dat is niet omdat ik insisteer op een klassiek saaie (of slechte) compositie, maar des te meer met mijn wantrouwen in de AF. Of omdat ik mijn manual nog niet goed heb gelezen.
Onlangs heb ik de feature ‘focus on first object‘ ontdekt, en dat biedt al enig soelaas (al dan niet gecombineerd met het half ingedrukt houden van de onstpanner). Maar die AFS lijkt me gewoon het einde. (Of ik zou geheel manueel moeten gaan natuurlijk, maar manuele focus op de D70 gaat lang niet zo vlot als op de Leica (of zelfs de F301).)
Bottom line: de reden voor het gecentreerde werken is dus omdat ik schrik heb mijn focus te verliezen —I’m working on it.
Ik ben na lang twijfelen ook naar AF overgestapt (Nikon F100) en mijn eerste ervaring is dat je het zonder nadenken gaat gebruiken gewoon omdat het erop zit en je het daarom bijna ‘moet’ gebruiken. Waarom koop je anders een AF-camera? Ik ben nu tot het besef gekomen dat het soms sneller gaat om manueel scherp te stellen, bv. bij relatief statische opnames, bij snapshots (afstand vast en diafragma ver genoeg dicht zodat je voldoende scherptediepte hebt) etc. etc. Ik heb al veel opnames verloren door het hele scherpstellen-herkadreren scenario. Ondertussen gebruik ik de AF-on knop achteraan de camera om de AF te activeren ipv de ontspanknop maar dit vraagt toch enige duim-wijsvinger coordinatie. Voordeel is dat je verschillende opnames kan maken zonder telkens opnieuw te moeten scherpstellen-herkadreren. Tenminste als je onderwerp niet te veel beweegt anders moet je toch weer gaan scherpstellen en herkadreren. Bij manueel scherpstellen gaat dit allemaal veel sneller en … ook precieser want je kan exact bepalen waar je de scherpte wil. Met AF is het niet altijd zo simpel om op een klein detail scherp te stellen, het werkt ook in discrete stapjes.