Soms kan ik mijzelf niet volgen. Dan flitst er vanalles door mij heen, waarvan ik niet zelden letterlijk duizelig word. Toen Tessa in New Orleans zat, en het bedlicht niemand kon storen dan mijzelf, zat ik tot stukken in de nacht, eerst van tekst naar tekst en dan van gedachte naar gedachte te springen, van Aristoteles naar Augustinus, van Russell naar Moore, van Wittgenstein naar Adorno, van Marx naar Berlin, van marxisme naar socialisme naar vervreemding naar verlichting naar slavernij, en toen ik opstond om een appelsien te halen, draaide ik mijn bed weer in zoals de grieppatiënt die meent dat hij genezen is maar onherroepelijk opnieuw tegen de vlakte gaat wanneer hij tracht zijn ziekbed te verlaten. En het enige besluit waar ik toe kom, is dat ik nog veel meer moet lezen om te begrijpen wat ik zopas gelezen heb.
3 gedachtes over “Duizelig”
Reacties zijn gesloten.
Als het zo klaar als een klontje was, was het vast niet half meer zo boeiend…
(Dat zou wel eens kunnen kloppen.)
4 jaar duurt een studie filo. Maar dan ben je pas begonnen -, het duurt een heel leven lang.