next please

Net gelezen in 6minutes media & publishing

Om terroristen geen kans te geven gebruik te maken van de wetenschap hebben een groot aantal wetenschappelijke tijdschriften besloten strenge maatstaven hanteren bij het publiceren van onderzoeksresultaten. Zo willen zij de kans op misbruik voor terroristische doeleinden verkleinen door zelfcensuur. De redactie van het bekendste blad Science maakte dit vorige week reeds bekend maar de andere hoofdredacteuren pakten pas maandag 17 februari met het besluit uit. Het zat eraan te komen dat de Amerikaanse autoriteiten met een verbod zouden uitpakken om nog langer wetenschappelijke artikels te publiceren die terroristen ideeÎn zouden kunnen geven. Er werd zelfs gedacht om deze publicaties gewoon te verbieden.

valentijn II – faim fatale

De Faim Fatale. Gelegen waar vroeger de Bric en Brac was, in de Zuidstationstraat, een locatie als-je-’t-niet-weet-vind-je-’t-niet. Wij gingen voor de Valentijnsmenu, complete met aangepaste wijnen, al bleek dat laatste naderhand een vergissing.

De menu.

We begonnen met coupe champagne, en een verrassingsbordje met aperitiefhapjes. Goed begin. Zeer goed zelfs. Smakelijker dan wat we vorige week mochten proeven als aperitiefhapje. Een oester, een mousse (zalm of hesp), een schijfje chorizo op lookbrood, en een lepel rivierkreeftjes.

Krokant slaatje met huisgerookte duif. En een glas rode wijn. Bijna zure rode wijn. Niet aan te raden. Het slaatje echter was goed, van het kaliber wat je ook krijgt in ’t Keteltje. Verzorgd, en goed op smaak gebracht.

Kreeftenbisque geparfumeerd met armagnac. Heel lekker, geen bloemgevoederde bisque, geen overdaad aan room (maar wel een ‘bloepje’ room, zoals vroeger in de reclame), en de armagnac in een glasje, on the side. Vergezeld van een glaasje witte wijn (een verademing na de rode).

Entre deux amours.

Lamsfilet met kruidenkorstje, rode groentjes, portosausje en aardappelkroketjes. Heel smakelijk, op drie dingen na: terug de rode wijn (waardoor het portosausje de mist in ging), mijn lam was koud (afgekoeld), en de aardappelkroketjes kwamen mijns inziens uit de diepvries. Oeps.

Waaier van desserts voor verliefde mensen. E&éacute;n bord, twee lepels, en heerlijk ijs. Zeer geslaagd. Gevolgd door koffie en thee.

De bediening was zeer vlot, vriendelijk en gemoedelijk. Echt sympathieke mensen, zonder opdringerigheid.

Rekening houdend met de minpuntjes kan ik dit geen absolute aanrader noemen. Als is het wel niet ondenkbaar dat we nog eens terugkeren op een rustiger moment (zodat mijn vlees warm blijft) om de kaart te proberen.

De originele bewoners blijven voor ons ondertussen nummer één in Gent: Bric & Brac.

raaskallen

Hoever gaan de gelijkenissen tussen het huidige Amerika (USA) en het vooroorlogse Duitsland? Zware recessie, oorlogszucht, willekeurige arrestaties, concentratiekampen, zware politiemacht, unilateralisme, patriot act (controle over de burger), etc, etc…

Moeten we nu wachten op WO III tot ze zich volledig isoleren van de rest van de wereld, of zoek ik het weer te ver?

(Nee, een muur is niet nodig, tenzij met Canada misschien; op de grens met Mexico is er immers al een)

valentijn I

Schitterende dag gehad, alhoewel ik even schitterend ziek rondgelopen heb. En we zijn de hele godganse dag in ’t stad blijven rondgehangen.

(Aangezien wij eigenlijk in ’t stad wonen, refereren wij naar het –vaak commerciÎlere– centrum van Gent als ’t stad. Een beetje Antwerps geproportioneerd, maar kom.)

Ochtend: ontbijt in de Café Parti. Vroeger (twee jaar geleden) ging ik daar een tijdje dagelijks ontbijten. Dat was toen rond 8 uur, maar op een bepaald moment werd de openingstijd verlaat naar 9 uur, en dat vond ik dan weer *te* laat.

(En te duur om elke dag te gaan ontbijten natuurlijk.)

De ontbijtkaart is nog steeds hetzelfde, niks spectaculairs, maar wel lekker, en een zeer vriendelijke bediening.

(Ze zijn daar overigens altijd vriendelijk; ook als je take-out gaat afhalen wordt je bediend alsof je ter plekke blijft eten. Een van de voorlopige weinige plaatsen in Gent overigens waar je je eigen wijn kan drinken bij het eten, mits het betalen van het kurkrecht. Niet echt een noodzaak, overigens, want ze hebben een uitstekende selectie eerlijke wijnen.)

Voormiddag een trajectje bank – photolab – schleiper – fnac – inno – Zuid, Eat@ Café

Schleiper voor een cadeautje van de schoonouders: een poster van Panamarenko (voorzien van Zijn commentaar). Errrm… blij dat de kader in de cadeau inbegrepen zit.

In de Eat@ Café wilden we aperitieven met bruscetta, maar ze openen pas om 11u30 –wij waren daar om 11u20. Nog een tiental minuten rondgelummeld aan ’t Zuid, om te ontdekken dat ‘de keuken’ pas om 12u open zou gaan. Geen getreur, dan slaan we de aperitief over en proberen we meteen de soepbar aan de Vrijdagmarkt voor middagmaal.

Eerst lang Rogge om een lampekap af te halen, en dan naar de Vrijdagmarkt… waar de soepbar volledig volzet is natuurlijk. De Malatesta dan maar (eens zien of de spaghetti vongole nog even goed is als vijf jaar geleden), maar onderweg, vlak om de hoek van de Jan Breydelstraat, vlak voor de brug, langs het water, een Noord-Afrikaans restaurantje tegengekomen. Dagschotel: Tajine met Kip. Karafje huiswijn erbij. Heerlijk; een aanrader.

(En nu ben ik natuurlijk de naam van dat restaurant kwijt. Ik schreef restaurantje, want het is echt klein. Beneden zat alles vol, maar boven hadden we de ruimte –vier tafels– voor ons alleen.)

Tot slot ons nieuw fototoestel afhalen (bij Verstraeten in de Hoornstraat), en een bezoekje brengen aan Vic.

En dan naar de Faim Fatale.

sukkeltjes toch

Must reads op de weblog van Luc Van Braekel:

De Amerikaantjes moeten zich wel echt door de EURO-NATO in hun gat gebeten voelen als ze het al de moeite vinden om België aan te vallen.

Hij citeert verder Alexander Haig: We have to be careful about all this: the problem is with the French and German leaders, not with the French and German people, they are friends of the United States. These leaders come and go, the people stay. .
Yeah, right. En in het VK is het net omgekeerd waarschijnlijk; lapdog Blair mag blijven, maar the people must go. Poor USA (government).

word from the trenches

Een tijd geleden (eind vorig jaar) zijn twee van onze vrienden (allez, twee koppels, dus eigenlijk vier vrienden) naar verschillende gebieden in de USf*ckingA getrokken. Vandaag (of gisteren) nog een mailtje gekregen:

Ondertussen zitten we hier in de rode of oranje alarmfase (gevaar voor terrorisme), de FBI vermoedt een aanval met giftig gas. ’t Jah wat hadden ze anders verwacht, 500 bommen droppen op Bagdad…Code naam voor de aanval is shock and awe en volgens Bush zijn de bommen bedoeld om de irakezen met verstomming te slaan, niet te doden, yep right….

thuis

Weer wreed goed gisteren. Om 5u30 opgestaan, getwijfeld of ik daar eigenlijk wel goed aan deed, kuchend en snuffend naar brussel gereden, daar een uur gebleven, om na anderhalf uur, twee dafalgans, een halve doos hoestbonbons en een liter water terug naar huis te moeten keren.

Terug thuis rond 10u30, constateren dat iemand de kraan in de keuken niet goed had gesloten –stond op het warmste, de ganse keuken was bedampt– en op bed in slaap gevallen. En nu is het de volgende ochtend zeker?

misc

Een samenvatting, want ik zit ziek thuis. Het zat eraan te komen natuurlijk. Enfin, het heeft ook zijn voordelen. Ben ik eindelijk nog eens een dagje thuis, kan ik straks henri gaan afhalen van ’t school, en gaan we samen eten maken (chicken tandoori).

De geneugten van een lang bad herontdekt, Lanoye verder lezen, en ondertussen nog eens Eyes Wide Shut bekijken. De eerste keer stond ik er wat weigerachtig tegenover, maar de film zit echt wel goed in elkaar (lijkt een beetje traag, maar dat is een handelsmerk van Kubrick; voor de filmbluffer heet dat overigens niet traag, maar geprononceerd –woehahahaha… eergh sorry, dat zijn de medicijnen).

Vanochtend een SMS-je van Hugo: Vic is geboren om 9u16, 3kg770, 55cm.

Vandaag nog geen tijd/zin gehad om te surfen, dus for a change kan ik mij morgen misschien nog eens verwonderen over hoeveel informatie er eigenlijk wel in een gazet kan staan (vs tiens, dat heb ik gisteren al op internet gelezen).

Moet het nog gezegd: we zijn vrijdag alweer vreselijk vol aan ’t steken…

nyman contest

There is currently a contest on the Michael Nyman website. It’s a simple draw to get two tickets to the RFH concert on Feb 20th. To participate in the draw, simply send an e-mail to sangam@michaelnyman.com, with your full name and contact details.

The contest closes this Friday, Feb 14 (Valentine’s Day !) at 12 CET

To quote: We have great pleasure to announce Michael Nyman’s London premiere of Sangam: The Meeting Point, a collaboration between Michael Nyman and Ieading Indian musicians U Shrinivas and Rajan and Sajan Misra, to coincide with the Warner Classics release of the album.

The contest is open to everybody, but you will be required to reach the RFH by your own means of transportation.

I’ve received the new album yesterday, and I’m hoping to give you a short review soon.

schrappen

Hoe snel De Gouden Klok ook in mijn preferred list was gekomen, zo snel gaat het restaurant er nu ook uit. Wat we zaterdag voorgeschoteld kregen, rechtvaardigt immers op geen enkele manier de prijs die we ervoor moesten betalen.

Het begon al bij het binnenkomen. “een tafel voor vier? bent u dat zeker?” du-uh.

En dan de menu. we namen (opnieuw) het degustatiemenu, maar wat bleek, in zo’n zes maanden tijd was dat quasi ongewijzigd gebleven (terug foie gras en kreeft).

Het hapje bij de aperitief was een stukje koude artisjok (te lang in de pan gelegen), overgoten met een dikke witte saus gepresenteerd op een chinese lepel.

De foie gras was, in tegenstelling tot de vorige keer, koud, met verder dezelfde gekarameliseerde appeltjes, en een lekkere zoete witte. Nu kan ik best leven met koude foie gras, maar niet als die eruit ziet, en smaakt als een goedkope levermousse zoals ik ook in de carrefour kan kopen.

Ravioli van wilde bospaddestoelen. De raviloli waren eigelijk tortellini, en volgens een tafelgenoot zagen ze eruit en smaakten ze ook naar de tortellini van buitoni (te koop in elk grootwarehuis). Geserveerd met een te koude witte wijn.

Daarna kwam men –rode fles wijn in de hand– ons vragen wie er de vis nam. Een beetje verwonderlijk, want niemand had vis besteld. Het verwonderde ook de jongedame, waarna ze ons alsnog rijkelijk een heerlijke drosty-hof shiraz uitschonk. Terwijl wij eigenlijk op kreeft wachtten.

Nu goed. De kreeft was –wat mij betreft– zeer te doen, maar zal zeker niet van het kaliber geweest zijn zoals Guy Van Cauteren (Het Laurierblad) het al de ganse week op vitaya demonstreert. Gelukkig zagen ze hun vergissing in, en kregen we er witte wijn bij (terug te koud).

Daarna het hoofdgerecht. Ik had een duifje, david lamsbout, en tessa en nathalie eend. Om een of andere reden werd mijn gebraden duifje-in-de-pan aan alle disgenoten ter goedkeuring getoond (misschien maakten ze alweer een vergissing en dachten ze dat iedereen hetzelfde nam). De borden werden gebracht, en wat bleek, iedereen had dezelfde saus, dezelfde presentatie: aardappelpuree met venkel, en dan resp de duif, lamsbout en eend erbovenop. Niet echt creatief.

Allez dan, een mogelijke oorzaak: de zaak was volzet. Naast de gewone ‘normale’ gasten was er een gezelschap rond Jan Hoet, dat waarschijnlijk de absolute aandacht van de keuken kreeg. So what. Belabberd excuus. De Gouden Klok is uit mijn lijst geschrapt.