Wie dacht op het filmfestival gelijkgestemde zielen te vinden, die gaan om de film te bekijken, zat bij 9 Songs duidelijk in de verkeerde zaal. Ik werd rechts, voor en achter mij omsloten door onze kauwende en burpende medemens –nog een geluk dat ik mij bij het gangpad had gezet (aisle, please), of ik was helemaal omsingeld.
Maar ik ging dus voor de film. Ik had hem gekozen om de regisseur, Michael Winterbottom, die voor de soundtrack van zijn recentere films beroep op Michael Nyman heeft gedaan. Eigenlijk had ik nog maar bitter weinig werk van Winterbottom gezien: Jude (naar de roman van Thomas Hardy), omdat mijn moeder daar ‘indertijd’ vrijkaarten voor had (ook al voor het filmfestival), en The Claim, gewoon omdat Nyman voor de soundtrack had gezorgd.
Ook deze keer zat er een behoorlijk Nyman-gehalte in de film: twee tracks (Debbie en Nadia, beide afkomstig van de sountrack voor Winterbottoms Wonderland) en een korte opname van Nyman’s 60th Birthday Concert.
Het verhaal:
9 Songs takes place in London in the autumn of 2003. Lisa is an American, studying in London for a year. Matt, a glaciologist, meets her at a rock concert at the Brixton Academy and falls in love with her. The film follows their domestic and physical relationship and includes music from the concerts they go to together: Black Rebel Morotcycle Club, The Von Blondies, Elbow, Primal Scream, The Dandy Warhols, Super Furry Animals, Franz Ferdinand, Michael Nyman. At Christmas, Lisa leaves London and returns to America.[bron]
En meer dan dat is er aan verhaallijn niet te vinden. Het is een intimistische low-budget film, gemaakt met een crew van drie + de twee acteurs, en die bulkt van de expliciete seksscènes: Winterbottom’s Nine Songs has caused a huge furor in Britain because it insists on showing full penetration, fellatio, ejaculation and cunnilingus being enjoyed by stars Kieran O’Brien and Margot Stilley.
[bron]
Pluk die seksscènes eruit (het grootste deel van de film), maak er mpeg-jes van en zet ze op het internet, en ze zijn niet te onderscheiden van een bepaald soort amateurfilmpjes die er nu al met regelmaat van de klok opduiken. Maar door de film te onderbreken met korte huiselijke taferelen, wordt het realisme van de expliciete scènes versterkt.
De scènes choqueren dan ook niet door de seks (we zijn tegenwoordig wel het een en het ander gewoon), maar door een zeker gevoel van voyeurisme dat wordt opgewekt door de vanzelfsprekende en natuurlijke manier waarop dit zeer intieme aspect van de relatie wordt getoond.
Is het een goede film? De film is niet meer dan een tranche de vie, eerder een (zeer persoonlijk) portret (stilleven) dan een statement. Hooguit laat hij de toeschouwer met een onbehaaglijk gevoel achter bij het bekijken van de intieme scènes. Zoek er niet te veel achter (zeker geen arty-fartiness), want WYSIWYG.
Zie ook: de bespreking van Piers Handling en het artikel in The Independent: Lights, camera, explicit action.