Zaterdag, klusdag. Met ons huis, kregen we er destijds ook een (buffet-)piano bij. Niet meer te stemmen, was het verdict, en ik tracht ze sindsdien buiten te werken. Met zeer onregelmatige tussenpozen gaan er stukjes af, maar hoe minder er overblijft, hoe moeilijker dat wordt. De toetsen werden reeds lang geleden in de haard opgebrand, de snaren werden er allemaal uitgeknipt, maar ik bleef met een aantal –veel ruimte in beslag nemende– uitstekels zitten. Twee ‘vleugels’, waartussen het toetsenbord was opgehangen, bleken iets te stevig verlijmd.
Vanochtend heb ik er met een kleine sloophamer aan gewerkt, en ondertussen blijft er enkel nog een torso over, met daarin twee gewichtiger ijzers, en een achttal balken van zo’n tien centimeter zijde. Moervast zit dat, of toch té vast opdat ik ze in stukken naar beneden zou kunnen dragen. Het geheel weegt nog steeds te zwaar, maar we zijn toch weer een stukje dichter bij ons doel.
oh nee sloop je dat echt helemaal? oh dat klinkt zo erg.
mijn ouders hebben er ook een. Ze klinkt verschrikkelijk vals, maar ik vind het een fantastisch meubelstuk compleet met kandelaartjes en een borststuk van Beethoven erop. Mijn neefje vindt het heel fascinerend en stoort zich niet aan de verschrikkelijke klank.
Tja….als mijn ouders ooit verhuizen weet ik ook niet echt wat er met die piano moet gebeuren.
een zaag kan wonderen doen…. 😉
volledig leeghalen en het karkas in het SMAK zetten als ultiem symbool voor de stilte.
(naar analogie met een of andere radio die daar staat)
@tOM: videocamera op statief en op zwartwit zitten op het voetpad. Raam openen. Piano naar buiten gooien net op het moment dat een boef passeert. Versneld afspelen en een melodietje op plakken. Enjoy de silent movie!
héhéhé, of recht op nen verkeerd geparkeerden auto voor zijn poort…