spelletjes

Computerspelletjes. Begin jaren ’80 was ik mild geïnteresseerd in het obligate (draagbare) Donkey Kong spel (Nintendo), maar was ik vooral fan van Galaga (dat hadden ze in mijn stamcafé De Ploeg). Daarna werd het even stil tot Wolfenstein 3D (en de ganse Doom familie), en Quake. Een PlayStation zit al lang in mijn gat te bijten, maar ik was een beetje de kat uit de boom aan ’t kijken tot Henri wat ouder werd en dus wachtte ik min of meer de release van de PlayStation 3 af.

Groot was dan ook mijn verbazing toen Tessa mij gisteren opdroeg vooral toch maar naar de release van de nieuwe PSP te gaan kijken –“hij kan het maar al in zijn vingers krijgen en ik heb (in een wetenschappelijke studie) gelezen dat het goed is voor de ontwikkeling van zijn motoriek”. Met als gevolg dat we sinds gisteren zo’n ding in huis hebben (meer had ik natuurlijk niet nodig, ofte: any excuse will do), en het niet lang meer zal duren of hij zal zijn ‘raket’ sneller door het circuit sturen dan papa (WipEout Pure). We zijn allemaal in elk geval zeer onder de indruk van de kwaliteit van het beeldscherm en van de grafische dinges in het spel.

(Oh ja, en er kunnen ook foto’s op en films en al, en blijkbaar kan ik er ook nog draadloos mee connecteren op het netwerk. Tsss. Die moderne tijd toch.)