Henri volgt nu al vier jaar les bij de V.E.M. (we hebben pas onlangs ontdekt dat die afkorting zou staan voor Muziek En Vakantie, maar ik zal eens navraag doen). Pas sinds dit jaar neemt hij ook deel aan het samenspel van de blazers, en doet hij ook mee aan Mini Musica (met het ganse orkest). Voorheen zag hij dat totaal niet zitten, maar nu hij eraan begonnen is, is hij waanzinnig enthousiast (heletegans zijn vader).
Woensdag was het kerstconcert, in de Sint-Pauluskerk hier vlakbij. De jongen was al sinds het weekend ziek (grieperig, misselijk), en lag al de ganse week in zijn bed. Telkens als we hem vroegen of het wel ging lukken, woensdag, was het antwoord vastberaden: “het moét lukken.” Wij kregen er tranen van in de ogen. Dus ging ik woensdag samen met hem naar de repetitie (van 14u tot 16u), waar ik nog gauw een paar foto’s kon nemen. ’s Avonds –voor het echte concert– kon ik er niet bij zijn, want dan had ik een jazzmoment, maar zo heb ik het ook allemaal gehoord, en bovendien had Tessa de videocamera mee op de meest bijzondere momenten voor mij op te nemen.
Gisteren speelde hij opnieuw, maar dan tijdens het kerstconcert van zijn school (en dan ben ik meteen beide beurten waartijdens hij optrad gaan beluisteren). En ik kan daar waarlijk zoveel van genieten als van een goed jazzconcert.