Gezien ik mij altijd een beetje schuldig ga blijven voelen als ik zo’n password protected post publiceer, heb ik mij voorgenomen onmiddellijk daarna iets anders te posten. En misschien ook wel iets dat een beetje cryptisch is, of geheimzinnig, zodat u meteen kan meecomplotteren.
Aldus geef ik u volgende stelling/vraag, die wel eens iets –maar evengoed niets– met het publiek geheim kan te maken hebben. Driedubbele bodems en al.
Kent u dat ook, dat gevoel (dat je ondervindt) bij iets te willen dat er alles van weg heeft dat het niet kan? (En ik heb het niet over the thrill van het onmogelijke na te streven. En ook niet over de lotto winnen.) En, zo ja, geeft u dan gewoon op?
Jahaa. Voel u maar schuldig. Hééél schuldig. En wij maar afzien. Branden. Hel. En meer van dat.
het is nochtans interessant.
:-p
Ik voel mij altijd een beetje uitgesloten, als ik zo’n paswoord niet krijg.
🙂
je kan het opgeven ook als iets tijdelijks zien, zo van: nu nog niet, maar ooit zeker. ofzoiets. als ik het echt wil, dan geef ik niet op. nooit.
Anders beginnen we een clubje met mensen die geen paswoord hebben?