Ik ben een eigenaardig mens –maar dat had u misschien al zelf ontdekt. Ik zou misschien niet zover willen gaan om te zeggen dat het mij helemaal niet interesseert of dit weblog nu gelezen wordt of niet, maar het is in elk geval niet van primair belang. Mits enige uitzondering, is mijn ‘publiek’ eigenlijk ook niet veel meer dan een (welkome!) vlek, een beetje zoals een acteur te zien krijgt door de waas van licht vanop een podium. Niet dat ik al veel op een podium heb gestaan, maar zo werd het mij reeds menige keer uitgelegd.
Wat ik alvast niet doe, is schrijven voor een welbepaald publiek. Meestal stort ik mij op een onderwerp (hifi, muziek, fotografie, zolders, inkomensverspreiding), waar ik dan geruime tijd over bericht. Sommige onderwerpen blijven terugkomen, andere zijn gedoemd om in de archieven eenzaam weg te kwijnen. Vandaar ook mijn huidige interesse in wiki’s of afgeleide systemen, om mijn muziek etc collecties een waardiger bestaan te geven.
Mijn teksten worden ook zelden of nooit geëditeerd voor ze on-line komen. Ttz ze worden wel geëditeerd, maar niet gecensureerd, met als gevolg dat sommige dingen wel eens verkeerd kunnen overkomen, of worden misverstaan.
Bovenstaande is daar waarschijnlijk ook een voorbeeld van, want eigenlijk wou ik iets schrijven over mijn lof voor de amateur (ofte ‘liefhebber’), die schrijft, tekent, fotografeert, (we)blogt, chocolade pralines maakt, in den hof werkt, loopt, voetbalt, en vult u zelf maar verder aan, niet (noodzakelijk) omdat hij anders ontploft, maar des te meer omdat hij het nu eenmaal leuk vindt. (Dit bijna geheel vanuit mijn afkeer van de zogenaamde professionelen in alle mogelijke vakgebieden, die, in zeer grote getale, u uw eigen nier als een nieuw hart kunnen verkopen. En neen, dan heb ik het hier niet specifiek over salespeople of de juffrouw die u des avonds –telefonisch– terug bij Belgacom probeert te krijgen.) De grootste vergissing die men echter, mijns inziens, kan begaan, is van zijn liefhebberij zijn beroep te maken –en geloof mij, ik kan het weten.
Eenmaal de verplichting er is, wordt alles anders. Je moét werken, moét recensies schrijven, moét websites afhebben tegen deadlines, moét een volgende huwelijksreportage maken, moét vijfhonderd kilo pralines maken voor diezelfde trouw, want anders komt er geen brood op de plank. En daarmee is de leute ervan af.
Goed, dit maar om te zeggen dat ik een backlog heb van een aantal zaken. En dat die zeker nog zullen volgen, maar dat ik niet weet wanneer.
(Richt ik mij nu tot een publiek, tot mijzelf, of tot die mensen van wie ik weet dat ze dit lezen?)