vastberaden

Of hij wel wist hoe laat het was?! En of hij soms niet besefte hoe erg het was hier een half uur op hem te moeten wachten, niet wetend of ze nu wel of niet tijd had voor een consumptie.

Het eerste deel van die zin eerst met de nadruk op moeten, dan weer, alsof haar dat dan toch maar beter leek, op zitten, en allemaal in eenzelfde ritme terwijl ze de rest van haar pint, die ze uiteindelijk dan toch maar had besteld, ze kon moeilijk blíjven wachten, vertelde ze hem, door haar keelgat naar binnen kapte.

De man was eerst puffend –wellicht van zich te reppen van de parkeerplaats die hij ongetwijfeld pas na veel moeite in het spitsuur had gevonden– aan de draaideur bij de ingang blijven rondkijken. De wanhoop stond toen even op zijn gezicht te lezen (was ze er nog, of was ze reeds woedend met een taxi naar huis gekeerd), en die klaarde slecht heel gedeeltelijk op toen hij haar in de massa had ontwaard, alleen aan een tafel, pint in de aanslag.

Toen ze, nog niet zo bijster lang geleden, het etablissement was binnengetreden, had ik haar reeds opgemerkt. Met zelfzekere tred wandelde ze de ganse zaak rond, op zoek naar de man die daarnet, in haar ogen dus veel te laat, was binnengekomen. Ontzet door zijn afwezigheid zette ze toen gelijk haar mars verder, recht op de toog af. Daar bestelde ze beschaafd een pint, en een tweede, en een derde, die allemaal in één vloeiende beweging werden geleegd. Met de vierde pint in haar hand, en nog steeds met vaste tred, stevende ze vervolgens op het tafeltje naast mij af.

Ze kwam dicht tegen mij aan zitten, bijna té dicht om het voor mij nog comfortabel te noemen, waardoor ik even van mijn boek opkeek en haar vragende blik toewierp, die echter met danig misprijzen werd beantwoord, dat ik al snel verdere pogingen tot contact opgaf, en mij terug achter mijn boek verschool.

Ze wachtte tot ik mijn avondmaal ging halen aan te toog, voor ze haar volgende zet probeerde. Nog dichter kwam ze, al was dat bijna schier onmogelijk zonder bij mij op de schoot te kruipen, om vervolgens een sigaret op te steken en haar eerste rook over mijn soep uit te braken. Ik keek opnieuw op.

Net op het moment dat ze haar tweede longvol over mijn soep wilde uitstorten, en ik haar vrije rechterhand naar mijn linkerbeen toe zag bewegen, stapte de man op haar tafel af. Zonder verpinken verplaatste ze haar slagveld en begon haar tirade.