Soms gaat het toch wel jeuken. Taalkunde heeft mij altijd aangetrokken, omdat de taal in alle aspecten van onze samenleving aanwezig is. Immers, zonder taal geen communicatie, zonder communicatie geen gemeenschap. Ik zie taal dan ook graag zo ruim mogelijk, en was vroeger nogal op zoek naar verbanden tussen taal en andere wetenschappen. Zoals dit: volgens een artikel in het tijdschrift Nature weerspiegelt muziek de spraakpatronen in onze taal.
Would Elgar’s Pomp and Circumstance or Debussy’s Clair de Lune have sounded the same if the composers had been born in different countries? Probably not, according to researchers who have found that the melodies composers write are influenced by the language they speak
Vroeger werden correlaties tussen spraak en muziek vooral gezocht in de talen waar intonatie belangrijk was, zoals het Chinees, de betekenis van een woord kan veranderen naar gelang de uitspraak (klemtoon, toonhoogte). In dit nieuwe artikel slaagt Aniruddh Patel (e.a.) erin dit verband ook te maken voor niet tonale talen, zoals het Frans en het Engels.
The software measures the pitch of each vowel, then works out the size of the jump in pitch between one syllable and the next. For example, in the word “finding”, the second vowel typically registers about 4 semitones higher than the first.
Het artikel bouwt verder op vroegere bevindingen van Patel en diens collega, Joseph Daniele, waarbij ze ontdekten dat de Engelse spraak en muziek meer ritmische variatie vertoonden dan hun Franse equivalenten.
De combinatie van de verschillen in ritme en melodie onderbouwen de casus dat componisten zeer sterk beïnvloed worden door hun gesproken taal. En nu is het nog een kwestie van de zaak om te keren: als taal de muziek stuurt, wat is dan de invloed van de muziek op de (gesproken) taal?
Intrigerend toch? Ik zou zo opnieuw aan die taalkunde studies willen beginnen.
Zie ook