Toen ik daarnet tussen de nieuwjaarsvieringen –u hebt daar gans januari de tijd voor, om te vieren– toch mijn nieuwslezer even doornam en al gauw afdwaalde langs de commentaren op andersmans schrijfsels, daagde het mij plots hoeveel mensen er wel rondlopen waar ik het bestaan niet van weet. (Voor iemand die halvelings aanhanger is van de principes van de platonistische grot is dat telkens weer een verbijsterende erlebenis –of net niet natuurlijk.) Allemaal mensen met levens en gedachten waar ik niks van afweet. En als we die gedachte verder doortrekken, dan beseft een mens dat minstens 99% van wat er te weten valt onbekend zal blijven –op zijn minst tot hij sterft. En dat is dan weer een ambetante kennis.