’t Moeten niet altijd Japansche namen zijn. Vlinders of tribals doen het ook nog altijd goed. Ik loop momenteel met een draak(je) op mijn arm, en Henri een vlinder (cfr hierboven).
Tattoos bij de chips. Tot op de bus zitten de gasten erover te praten en flashes uit te wisselen. “Ei maat, maar de dienen moetekik nie èn zulle. Die is roze, en da is voor de meiskes.” (Kwam uit de mond van een achtjarig ventje op wiens armen al vier tattoos prijkten.)
Henri heeft nog een vlindertje, maar dat gaat hij bewaren voor als ’t school opnieuw begint. Als de rage tegen dan nog niet voorbij is, tenminste.