Vanavond is het veel beter. We zitten in een Best Western Motel in Redding, bijna vier uur verder dan Stockton. In rechte lijn tenminste, en die trachten we zoveel mogelijk te vermijden.
Vanochtend vluchtten we zo gauw mogelijk uit Stockton, en kwamen we inderdaad tijdens de spits op de autosnelweg naar Sacramento. De Amerikanen hebben echter een fantastisch systeem geïmplementeerd (in Californië toch): car pooling. Op het vierde baanvak mogen enkel voertuigen rijden waar minstens twee personen in zitten. En hoe vol de andere drie baanvakken ook mogen zitten, hoe traag het daar ook mag verlopen, op dat vierde baanvak zoeven enkel auto’s met passagiers aan een (meer dan) behoorlijke snelheid voorbij –dat scheelde ons meer dan een half uur (want wij zaten met drie in één wagen).
Er wordt natuurlijk ook gecontroleerd (zowel op wagenbezetting als op snelheid), en de boetes zijn beduidend hoog, lazen we op borden langs de snelweg. Daar mogen ze bij ons gerust een voorbeeld aan nemen.
In Sacramento bezochten we de –ahum– shopping mall, omdat ze daar een Lego Store hebben, waar ze Falling Water van Frank Lloyd Wright verkopen –een exclusief Amerikaanse editie naar het schijnt, waar Tessa in Houston al warm was voor gelopen.
Het doel van vandaag was evenwel Lassen Volcanic National Park, een wervelende brok natuur, die helaas grotendeel ondergesneeuwd was. “This road ends in 1/4 mile“, stond er bij de ingang van het park. En voorwaar, amper de inkomsthutjes voorbij, draaiden wij automatisch de parking van het Visitor Center (foto hierboven) op. De rest van de weg was nog geheel ondergesneeuwd.
Niettemin slaagde Henri er alweer in om opnieuw een Junior Ranger badge te behalen (zijn vierde ondertussen), en bewandelden wij een trail. Er was een mogelijkheid om naar Sulphur Works te hiken, via de normale weg, die wel zichtbaar, maar niet berijdbaar was (er lag minstens anderhalve meter sneeuw op), maar dat hadden we niet door. Enfin, had ik niet door, want ik had verzuimd om op het plan te kijken. Wel vond ik een bord Forest Lake, en een spoor van sneeuwschoenstappen die de weg leidden.
We hebben het een tijdje gevolgd, maar uiteindelijk hebben Tessa en Henri moeten afhaken, en ben ik alleen nog een goed kwartier doorgestapt tot waar ik vermoed dat het meer zich bevond. Niet gemakkelijk om onder twee-drie meter sneeuw te kijken –ondanks de beangstigend diepe gaten, die ik her en der aantrof. Als we te ver naast de sneeuwschoensporen stapten, zakten we vaak tot aan de knie in de sneeuw.
Eigenlijk wilden we nadien nog doorrijden tot Eureka, maar in Redding vonden we het welletjes. We waren uitgehongerd (’s middags hadden we eigenlijk niks gevonden om te eten behalve wat kaas en crackers die we mee hadden) en vermoeid van het verkeerd gekozen motel de vorige dag, probeerden we eerst een Motel 6 (volzet), en nadien de Best Western waar we nu verblijven. Inbegrepen: kamer, internet én buffetontbijt, en Henri maakte voorwaar een rondedansje toen hij hoorde dat er een –verwarmd– zwembad was.
—
Lassen Volcanic National Park
