Op mijn du(i)zenden gemakken naar het werk gereden, vanochtend. Helemaal geen zin om te snel te rijden (niet dat ik mij anders niet aan de legale snelheden hou op de autosnelweg –*kuch*), en blijkbaar heeft het karma in mijn voordeel gewerkt.
Normaal gezien zijn er geen snelheidsmeters in de wijde omtrek te bekennen –de veldwachters beginnen hun werk pas als het echt goed weer wordt– maar soms sluipt er wel eens zo’n witte volvo tussen de vrachtwagens op het eerste baanvak. Zo ook vandaag. Ik had me net terug op het eerste gezet, toen de anders zo gezapige stroom van wagens ontaardde in een rij remlichten. En voorwaar, vier auto’s voor mij, ook al op het eerste, de Witte Volvo.
En even later, als bonus leek het wel –ter hoogte van Wetteren– was het net alsof we in een wolk reden. Niet zomaar een paar nevelslierten, maar een watt(er)ige substantie ( de toutes les matières, c’est la ouate qu’elle préfère), die evenveel neerslag achterliet op mijn vizier als was het dat het echt aan het miezelen was. Zeer aangenaam.
En nee, ik heb geen rare champignons gegeten bij mijn omelet deze ochtend.