Twee films maar dit weekend, twee: een perfecte pauze met wat tijd voor het gezin en andere feestelijkheden.
Mein Name Ist Eugen van Michael Steiner dateert eigenlijk al van 2005. De naam Steiner klinkt u misschien niet meteen bekend in de oren, maar hij is regisseur van het gesmaakte Grounding: The Last Days of Swissair dat vorig jaar op het filmfestival werd vertoond. Voor Mein Name Ist Eugen heb ik Henri meegenomen, die niet alleen op het tipje van zijn stoel zat, maar ook ervoor, ernaast, errond en erop. Ondertitels lezen was geen probleem, en hoewel de film gesuggereerd werd voor kinderen vanaf 12 jaar, kan ik u verzekeren dat hij ervan heeft genoten. Een kwalitatieve kwajongensfilm, verwacht u niet aan grote verrassingen, maar zeer onderhoudend voor de doelgroep.
Een nieuwe David Cronenberg op het filmfestival. En dan nog opnieuw met Viggo Mortensen! Eastern Promises was een van de films op het festival waar ik het meest naar uitkeek. Wat een vergissing. Het beste aan de film zijn de acteerprestaties, de soundtrack van Howard Shore, en de befaamde chirugische precisie waarmee Cronenberg zijn scènes in beeld brengt. Maar welk een dwaas plot. Een mengeling van Matroesjka’s met een beetje History of Violence en dan een revelatie in het laatste kwartier die we al van kilometers ver hadden zien aankomen. Op bepaalde momenten wordt het zo belachelijk dat ik mij –zoals het cliché dat vraagt– heb zitten afvragen of ik moest lachen of huilen. Goed, het Amerikaanse publiek vindt het waarschijnlijk enorm schokkend als er vingers van een lijk worden geknipt (hoewel: C.S.I. iemand?), of als Mortensen volledig bloot in beeld komt, compleet met TV-worstje, maar eigenlijk was dat allemaal geheel functioneel. Totaal belachelijk wordt het dan weer wanneer –in wat eigenlijk de belofte van een heel sterke scène inhield– net iets té veel clichés worden bovengehaald. Zoals de moordenaar die een mes uit zijn eigen borstkas trekt om er alsnog mee aan te vallen. Enorm ongeloofwaardig ook, wanneer bijvoorbeeld de gewelddadige Kirill (een anders uitstekende Vincent Cassel) plots gewetensproblemen krijgt wanneer hij een baby moet doden. We hebben het over fictie hé mensen, en deze geforceerde wroeging past compleet niet bij het karakter van Kirill –wel in de kunstmatige afwikkeling van de plot. Nah, dit is weggegooid talent, van de excellente regisseur, van de schitterende acteurs, van de excellente muziek, en zelfs van de dure pellicule. Nog te zien op 16 (uitverkocht), 17 en 19 oktober, en daarna helaas ook in de zalen. Spaar uw geld.
Gisteren ben ik overigens mijn perspas kwijt gespeeld. Ofwel ligt hij nog in de cinema, ofwel in de mokabon, ofwel in De Poort. Nog goed dat ik nog een tweede heb, of ik kon de rest van het festival vergeten. Geeft u een seintje als u hem toevallig zou vinden? (Mijn foto staat erop.)