Spirou (Robbedoes) wordt er alleen maar beter op. Ik heb me vorig jaar rond deze tijd ook al positief uitgelaten over de weg die Morvan en Munuera met de reeks zijn ingeslaan.
Ook in L’homme qui ne voulait pas mourir, worden de personnages veel realistischer uitgewerkt. In dit verhaal doet ook Fantasio’s neef Zantafio (Z comme Zorglub) mee, en de manier waarop die wordt afgebeeld is gewoon verschrikkelijk goed. Koel, koud, gewetenloos, perfect zoals u kan verwachten. Bijna al het karikaturale is uit de personages weggelaten, zonder ook maar één moment hun voorgeschiedenis te verloochenen.
Waar het einde van Paris Sous-Seine nog een beetje lullig was, is ook dat er dit jaar op vooruit gegaan. Ik citeer even, zonder vrees, want u hebt ondertussen wel al door dat onze helden ook dit avontuur overleven.
Fantasio: Dommage qu’on n’ait pas eu l’occasion de se boire une gorgée d’eau de jouvenance…
Spirou: Allons, Fantasio… crois-tu que nous en ayons vraiment besoin?
Dat laatste met een dikke clin d’oeil naar de lezer. En dit is nu net typerend voor de nieuwe reeks: zelfrelativering, knipogen naar de ‘oude’ albums, en het soort realisme dat alleen maar in een dergelijke reeks, met zoveel voorgeschiedenis, goed kan werken.
Een aanrader!