de revolutie is roze

De revolutie is roze! Want onder mijn ramen bewegen zich de dichte drommen mensen die zich eerder vandaag langs de Elisabethlaan naar de arrivé begaven, maar zich nu tussen de korte stortvloeden door, langs de Albertlaan opnieuw naar het station spoeden, om aldus onbewust de koninklijke echtelieden opnieuw met elkaar te verbinden.

predictor
(foto Belga)

De revolutie is roze! Want zo alleen kan men verklaren dat hun leider zich gisteren met gepaste fierheid waagde te vertonen met een shirt in voornoemde kleur waarop reclame prijkt voor een zwangerschapstest.

what you think is right is wrong

Te mooi om aan voorbij te gaan, en altijd handig om wat perspectief te krijgen in deze tijden van verkiezingen: 26 Reasons What You Think is Right is Wrong [via].

Een beetje doorklikken, en minstens evenzeer interessant is deze uitgebreide lijst van cognitive biases op Wikipedia.

Sociale netwerken (en dus ook –alle– politieke groeperingen) vallen bijvoorbeeld heel makkelijk ten prooi aan deze vooroordelen: group-serving bias, ingroup bias en system justification. Om maar iets te zeggen.

trein/vakantie

Hoewel de laatste week –of zelfs twee weken– van augustus eigenlijk opnieuw een normaal woon-werkverkeer kent, houdt de NMBS halsstarrig vast aan de vakantieregeling. Dat resulteert niet meteen in een wijziging van het uurrooster in de spits, maar wel in het aantal wagons dat tijdens die spits aan de locomotief wordt gekoppeld.

Mijn ochtendtrein moet het met minstens één wagon minder stellen –en naar ik vermoed zelfs twee– en dat zorgt tegenwoordig voor een overbevolking. Gezien het niet zo opperbeste weer ben ik niet meteen geneigd om de motor van stal te halen. Het ziet er bovendien niet naar uit dat het dra beter wordt:

Er komt voorlopig geen eind aan het wisselvallige zomerweer die (sic) bij momenten eerder aan herfst doet denken. [bron]

Overbevolking is natuurlijk één zaak, maar als je daar op je nuchtere maag een palet van misselijkmakende geuren moet bijnemen, dan wordt het toch iets van het goede te veel. Ik kan nog begrip opbrengen voor een lijfgeur ’s avonds –na de fysiek afmattende arbeid die wij desk jockeys moeten verzetten– maar om zeven uur ’s ochtends?

Soit, nog drie ritjes, en we hebben weer vakantie. Al denk ik er sterk aan morgen toch maar de motor te gebruiken. Immers, volgens onze vrienden van het KMI wordt de beste dag van de week […] waarschijnlijk woensdag.

deleteme

Op The Online Photographer, het weblog van Mike Johnston (die met The Sunday Morning Photographer geruime tijd een column had op The Luminous Landscape), werden recent twee artikels geplaatst over fotokritiek in het internettijdperk: Great Photographers on the Internet, en Cartier-Bresson Booted from Flickr. In het laatste geval gaat het over de deleteme groep op flickr. In de artikels wordt beschreven hoe de werken van beroemde fotografen zouden worden bekritiseerd, en hoogst waarschijnlijk de grond zouden worden ingeboord. Michel vraagt zich af hoe die kritiek moet worden benaderd.

Ongeveer een jaar geleden (het zal ergens in augustus of zo geweest zijn), ben ik een tijdje ‘lid’ geweest van die groep. Toen al waren er een paar die onder eigen naam foto’s van Grote Meesters™ ter beoordeling instuurden, en die achteraf genadeloos werden afgeslacht.

de panne (ii): kiteHet doel van het spel is zo snel mogelijk 10 maal met hetzij saveme, hetzij deleteme te worden getagged. De eerste keer toen ik een foto heb ingestuurd –en die binnen de kortste keren deleteme10 kreeg toegewezen– heb ik me er een klein beetje in druk gemaakt. Een klein beetje, want het was een zeldzame foto waar ik zelf niet geheel ontevreden over was (cfr afbeelding links). Toen heb ik zelf een wat meegespeeld met the rating game, en ik heb getracht bij de foto’s waar ik een saveme of deleteme aan toekende meteen ook een motivatie te plaatsen die verder ging dan ‘blèèèrgh’ of ‘wijs’. Maar dat is niet het doel van het spel.

In de deleteme groep is het de bedoeling zo snel en zo clever mogelijk een commentaar te spuien op een foto –tenminste, zo was het toen toch, en het ziet er niet echt naar uit dat het veel veranderd is. De meest actieve deleteme leden zijn mensen met teveel vrije tijd en lossen elkaar af in een 24 uurschift. Allemaal gezellig en zo, maar de deleteme groep is niet meteen de aangewezen plaats voor gefundeerde kritiek. (Achteraf heb ik diezelfde foto ook in een andere groep aangeboden.)

Wat ik wil zeggen: ik hecht geen enkel waarde aan kritiek van de onbekende, grotendeels anonieme massa op internet. Of het nu om zo’n flickr groep gaat, of Belgium Digital, of zelfs het forum van Fred Miranda. Niet dat die sites nutteloos zijn, maar enkel dat alles wat je daar leest met een grote (subjectieve) korrel zout dient te worden genomen.

Wanneer daarentegen Djivi, of Michel, of Hans, of Steven, of i., of Pietel, of Fred, of … iets over mijn foto’s te vertellen heeft, dan zal ik met veel aandacht luisteren. Want ik weet (min of meer) waar die mensen voor staan, en ik weet hun bemerkingen te plaatsen in de (hopelijk) juiste context.

knife down

Waarom hebt u niet gereageerd? Als we de media geloven, lijkt het wel alsof half België ter plekke was op het moment dat Joe lafhartig en voor een habbekrats met een mes van zijn leven werd beroofd. Die moord is overigens op geen enkele manier goed te praten, en doet mij denken aan het pamflet tegen zinloos geweld dat recent als persmedeling werd rondgestuurd.

Waarom hebt u niet gereageerd? Het enige wat u had te doen was de onverlaat zijn mes afnemen, en het drama had kunnen vermeden worden. U daar, die zich tracht te verschuilen in mijn commentaar, waarom bent u daartegen niet opgetreden?

*zucht*

Wie van die holle vaten (want die klinken het hardst) heeft zich eigenlijk al in een dergelijke situatie bevonden? We spreken zelden van minuten, hoewel dat zo mag lijken, maar zo’n steekspel is over voor u er erg in hebt.

Enige tijd geleden (in november) dronk ik een tas cappuccino in de Maciotto aan het Noordstation. Ik was er speciaal een kwartiertje vroeger voor van het werk vertrokken. En ik zat er amper met een dampende kop koffie aan een tafeltje toen iedereen rond mij opstond en de koppen en schoteltjes mij rond de oren begonnen te vliegen. Een vrouw moest haar kinderwagen aan een tafeltje achterlaten, en vluchtte weg met haar kind in de armen. En dan stond er plots iemand met een bebloed mes in zijn handen, en was er een ander met een messteek in zijn rug.

Niemand is tussenbeide gekomen.

Dat was ook niet verantwoord geweest, want beide actanten hadden de nodige companen meegebracht, en ik ben ervan overtuigd dat de omstaanders de boel alleen maar hadden kunnen laten escaleren. Kortom, de situatie was anders. Maar ze was toch vergelijkbaar, omdat zulk een wrede irrealiteit op minder dan geen tijd voorbij is. En dat vermeende passiviteit dus niet noodzakelijk heeft te maken met laksheid of angst of voorzichtigheid of onverschilligheid.

Niettemin twijfelt u, net als ik, geen seconde om tussenbeide te komen? Wel een seconde is een luxe waarover u niet beschikt. Meer dan enkele luttele seconden heeft het ganse incident immers niet geduurd. En tenzij u een getrainde paracommando bent, kan u een dergelijke situatie niet inschatten, laat staan dat u de tegenwoordigheid van geest hebt om ernaar te reageren. Dermate bevreemdend is zo’n tafereel. Gelukkig maar.

massa (i)

Het is geen goed idee om pas rond 19u45 naar Decascoop te vetrekken tijdens de paasvakantie. De file om af te slaan naar Kinepolis stond nog net niet tot aan de lichten van de Overpoort. Geen film dus gisteren, maar in plaats daarvan ben ik dan maar met twee (kleine) pita’s (met frieten) terug naar huis gekeerd, om er, na het verorberen van de nodige vetstoffen, een half uur later als een blok in slaap te vallen.

Fris als een hoentje ben ik vandaag, jawel.

(Morgen proberen we opnieuw.)