ondertussen, in Amerika

“Meneer Bollaert, u spreekt hier met X van Citibank.”

“Wij wilden gewoon een aankoop verifiëren, meneer Bollaert, die u gisteren hebt gedaan in Wallmart in Amerika.”

“Ah bon? Maar ik heb daar niks gekocht.”

“Dat vermoedden wij, meneer Bollaert, vandaar dat wij u even wilden opbellen om dat na te gaan. Maar de transactie is niet doorgegaan, meneer Bollaert, en wij hebben uw kaart tijdelijk geblokeerd.”

Het ging om een bedrag van omgerekend zo’n 600 euro. Mijn kaart is nu definitief geblokkeerd, en ze sturen mij zo snel mogelijk een nieuwe. Meteen hebben we ook de laatste paar transacties even overlopen, maar daar zaten alleen maar dingen bij die ik effectief gekocht en/of gegeten heb. En ja, het was legitiem, ik heb op geen enkel moment zelfs mijn kaartnummer moeten vermelden (laat staan mijn code).

Wat een service!
(En ja, ze dekken ook zichzelf in, maar ik blijf het een goede service vinden. Ik heb al twintig jaar een VISA kaart bij Citibank overigens, en ik ben alleen maar tevreden over hun service. Dat mag ook eens gezegd worden.)

afwezigheidsbericht

Vrijdag stak er een briefje in de bus: “Vandaag zijn wij bij u langs geweest voor de levering van een zending.” Om 12u20, luttele minuten voor ik thuis was gekomen van de wekelijkse persconferentie van het Gentse Stadsbestuur, had Taxipost mijn Crumpler Leather Daily Limited Edition proberen te bestellen. Geen nood, van alles opties bij het bericht, stond het eerste aangekruist: “Uw zending wordt de volgende werkdag opnieuw aangeboden door een chauffeur van De Post.” Gemakkelijk.

Maandag was evenwel paasmaandag, dus dan werkt de post niet. Dan wachten we gewoon tot dinsdag. Tessa had een zeldzame verlofdag opgenomen, dus we hadden een heleboel gepland… nadat ik mijn pakje mocht ontvangen. Negen uur, tien uur, alle uren van de dag zag ik voorbij tikken. Iets voor vijf heb ik dan maar gebeld.

“Een internationale zending?! Ah nee hé, meneer, daarvoor moet u een nieuwe afspraak maken.”

“Excuseer? Op mijn briefje staat…”

“Het spijt me, meneer, maar voor een internationale zending dient u een nieuwe afspraak te maken. Dat kan ten vroegste vanaf donderdag.”

“Euh. En om hoe laat komt u dan langs?”

“Dat kunnen wij niet zeggen, meneer, dat kan tussen 9 en 19 uur zijn.”

*zucht*

Kwaad maken helpt niet. Die mens kan er zelf ook niks aan doen, en hij blijft bovendien beleefd en vriendelijk, niet alleen in zijn woordkeuze, maar ook met zijn intonatie. Dezelfde avond, iets voor 19u heeft hij overigens teruggebeld om de aflevering te bevestigen. “Ja hoor meneer, ik kan bij het order plaatsen dat u de bestelling bij voorkeur zo vroeg mogelijk op de dag wenst te ontvangen.” (Om 10u30 vandaag heb ik mijn pakje ontvangen.)

Maar zo moeilijk kan dat toch niet zijn, om het juiste vakje op dat briefje aan te kruisen?

Gent-Brussel-Gent

De dag begon met vers en zélfgebakken rozijnenbrood, versgemalen koffie, en vers geperste sinaasappelen. Alleen de melk kwam niet vers van de koe, maar ik neem aan dat u het sleutelwoord uit de eerste zin wel met enige verlekkering hebt opgemerkt. Het begin eindigde ermee dat we Henri aan de schoolpoort afzetten, en totdaar was er eigenlijk bitter weining verschil te merken met een andere doordeweekse dag. (Behalve dan dat het soort brood kan variëren, en dat we zelden sámen Henri naar school brengen.)

Daarna ging het richting Sint-Pietersstation, waar zelfs de ticketautomaten ons vriendelijk toelachten, we bijna op de trein richting Brugge-Oostende zaten (ik had Oostende-Brussel gelezen), en de eerstvolgende (8u38) richting Brussel aan ons lieten voorbijgaan, wegens te vol. Jammer, want op dat perron trof ik niet alleen Wouterge zoudt geld geven om hem nog eens te zien” T. aan, maar tevens ons aller Huugje. De volgende waren we dan wel verplicht om te nemen (8u58), als was het daar niet echt veel beter qua bevolkingsdichtheid.

Voor de Regentstraat moet je gewoon het Centraal Station uit, het Park van Brussel door, en nog één straatje verder. Aan het kruispunt aldaar, een weinig naar links, is de Amerikaanse ambassade gevestigd waar Tessa haar visum mocht aanvragen. Zo’n visum krijgt ge niet zomaar: ge moet eerst bellen naar de ambassade voor een afspraak (dat kost u 15 euro), een aantal formulieren invullen, vingerafdrukken laten maken, DNA-stalen afstaan, alsook de code van uw bankkaart. Enfin, die laatste drie dat klopt niet, maar die vingerafdrukken, die moet ge toch in de luchthaven geven, en Tessa moest met haar vingers over een doekje wrijven om er zeker van te zijn dat er geen springstofresidu te detecteren viel —I kid you not.

Zelf mocht ik niet binnen natuurlijk. “Alleen de persoon die een afspraak heeft, meneer”, werd mij vriendelijk maar beslist duidelijk gemaakt. “Als ik u een raad mag geven, meneer, zou ik ergens een paar koffies gaan drinken of zo, want de procedure kan toch gemakkelijk meer dan een uur duren”, wist de man mij nog te vertellen. Juist.

Amper had ik mij evenwel in Au grain de sable aan de Zavel neergevlijd, of daar belde mijn geliefde al, om mij van enigte problemen op de hoogte te brengen. Om een lang verhaal kort te maken, ze dient een andere foto mee te brengen, een recent rekeninguittreksel om onze solvabiliteit te bewijzen (“niet moeilijk met die f-cking zwakke dollar, losers“, had ik mij in Tessa’s plaats waarschijnlijk niet kunnen inhouden), en moet nog een ander formulier invullen ook –dat was men vergeten te vermelden aan de telefoon. Maandag mogen we terug. “Die foto mag niet digitaal zijn”, waarschuwde de juffrouw haar nog, en dan vraag ik mij in ’s hemelsnaam af hoe ze dat zullen nagaan. Niet digitaal, wil dat zeggen dat hij niet met een digitale camera mag gemaakt worden? Of dat hij niet digitaal mag geprint worden? En moeten we dan het negatiefje ter bewijs meebrengen?

Ach geen nood, ik wipte ondertussen bij Pierre Marcolini binnen –ik was toch op de Zavel– en kwam opnieuw buiten met confituur van wilde bosaardbeitjes, een tablet pure chocolade, gevanilleerde citronettes (i.p.v. orangettes), mandarijntjes gewikkeld in pure chocolade, en een pakje paaseitjes die 70 € per kilo kostten (wat neer komt op 20 frank voor een eitje zo groot als een halve duim).

Het nuttig aan het aangename paren heet dat –maar maandag staan we er terug. Verdomde nazi’s. Oeps.

ondertussen in de fnac

Staking dreigt Fnac plat te leggen in kerstperiode in De Gentenaar [via]

De kans bestaat dat Fnac in de Veldstraat net voor de eindejaarsdagen wordt platgelegd door het mistevreden personeel. Twee ontslagen, die door de vakbond onterecht worden genoemd, zorgen voor een memorabele sociale onrust. De discussie draait om een personeelsaankoop van … 7 euro.

Het is maar één kant van het verhaal natuurlijk, maar zo (her)ken ik ze wel, daar vanboven in de fnac. Als het klopt zijn ze wel degelijk consequent in hun (onbestaande) klantvriendelijkheid: geen uitzondering voor het personeel!

exclusief

In primeur krijgt u deze full-cd gratis en voor niets bij De Morgen van zaterdag 13 oktober, zo beloofde de krant al een tweetal weken. Niet voor de abonnees weliswaar, want die kregen (pas) deze week een brief in de bus waarop ze de cd konden bestellen. Wachttijd: minimum twee weken.

Eén van de voordelen om abonnee te zijn waarschijnlijk.

helemaal content

“Ja, ik heb er nu een binnen met een lichtmeter hé,” zei mijn fotoboer, “maar ge zijt tevreden van dendiene die ge nu hebt, geloof ik.”

“Ewel ja,” antwoord ik, “de lens is goed, maar hij hapert wel eens. Ik draai door naar de volgende frame, en dan wil hij niet afdrukken.”

“Oei, dat klinkt niet goed. Maar steek hem eens binnen. En als het niet te herstellen is, dan kunnen we hem verwisselen voor die andere.”

“…”

“Ah ja! Ik heb liever dat ge helemaal content zijt van wat ge hier koopt,” voegt hij eraan toe als hij mijn verwonderd gezicht ziet.

(Er gaat niets boven de lokale middenstand. Zo zijn er helaas wel niet veel meer, vrees ik.)

uw foto gratis

Soms overdrijven ze toch wat. Vandaag krijg ik informatie voor een fotowedstrijd doorgespeeld:

De Provinciale Landbouwkamer voor Oost-Vlaanderen organiseert deze fotowedstrijd om het positief imago van de land- en tuinbouw en het platteland te bevorderen. Verras ons met een foto en geef elke exemplaar een titel. Motiveer ook waarom deze foto gemaakt werd. Interesse om deel te nemen? Lees er dan het reglement op na of bekijk de flyer

Er wordt gewerkt in drie categorieën, zo leert het reglement ons (jongeren, amateurfotografen, beroepsfotografen), en de winnaar van elke categorie ontvangt 250€ prijzengeld.

Verder in dat regelement valt evenwel te lezen:

Door hun deelname aan de wedstrijd verlenen de auteurs aan de inrichters de onvoorwaardelijke toelating om hun werken te publiceren, als voorlichting of promotie, zonder dat zij hiervoor enige vergoeding of auteursrechten kunnen opeisen.

Huh? U stuurt uw foto in, en of u nu wint of niet, de provincie krijgt het vruchtgebruik op die foto. Vanzelfsprekend wenst de provincie het recht te verkrijgen op publicatie naar aanleiding van de fotowedstrijd, én ik kan nog aannemen dat de winnende werken mogen gebruikt worden voor verdere promotie (de winnaars krijgen tenslotte prijzengeld). Maar dat de organisatie meteen ook het recht verwerft op de beelden die niet hebben gewonnen, dat lijkt mij enigszins bij de haren getrokken.

Maak u overigens geen illusies. Het gaat er bij vele fotowedstrijden op dergelijke manier aan toe. Ook in het reglement bij de Gentse Feesten fotowedstrijd van de Stad Gent valt iets gelijkaardig te lezen (De Stad Gent verwerft alle rechten tot publicatie van de
ingezonden foto’s.
).

Ook bij Het Project betalen we geen vergoeding voor het gebruikte materiaal. Wij eisen ons evenwel op geen enkele manier (her)publicatierechten toe.

De auteur van een gepubliceerde bijdrage behoudt alle auteursrechten. Gentblogt gebruikt de bijdragen enkel voor publicatie op haar website Gentblogt.be en de afgeleiden daarvan zoals RSS feeds of geagregeerde inhoud.

Och, ik ga er mij niet druk om maken hoor. Misschien hebt u er wel geen enkel probleem mee, met die regeling. Maar het lijkt mij toch een beetje een schuin beleid voor overheidsinstanties.

Ze zouden het ook gewoon kunnen vragen natuurlijk. “Bij deelname vermeldt u of wij uw foto achteraf mogen gebruiken in onze publicaties. Wij kunnen u daarvoor helaas niet vergoeden, maar vanzelfsprekend behoudt u alle auteursrechten op uw eigen werk, en vermelden wij bij elke publicatie duidelijk de naam van de fotograaf.” Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?

geeft geen geld terug

Sinds De Lijn het lumineuze idee heeft gehad om overal verkoopautomaten te installeren, is het steeds moeilijker om nog langer een vervoersbewijs op de tram te kopen. De kans op succes is overigens groter bij een klassieke tram dan op zo’n hermelijntram.

Een vervoerbewijs kost in voorverkoop (d.w.z. niet op tram op bus gekocht) 1,20 EUR. Tracht u uw ticket alsnog bij de chauffeur te halen, dan betaalt u daar maar liefst 1,50 EUR voor. Een lijnkaart is de goedkoopste optie, die komt neer op 0,80 EUR per rit. De Lijn heeft te andere een overzichtelijke pagina met al die tarieven (ook de abonnementsprijzen staan daarop vermeld).

Het probleem met de verkoopautomaten is dat ze geen geld teruggeven. Let wel, ik heb het niet over de grote bakken-met-touchscreen die bij elk openbaar-vervoerknooppunt werden geplaatst, maar over de kleine blauwe kubusvormige doosjes die in de nabijheid van elke halte werden voorzien. Al is nabijheid relatief –probeer maar eens de verkoopautomaat op de Albertbrug te vinden. Maar die dingen geven dus geen geld terug –weet ik uit eigen ervaring. Steek er twee euro in, en u bent 80 cent kwijt. Steek er anderhalve euro in, en u had net zo goed uw ticket op de tram of bus zelf kunnen kopen.

Diefstal, noem ik dat, zonder meer. Bovendien moet er ergens een wet bestaan –of is het gewoon klantvriendelijkheid– die stelt dat, wanneer een handelaar niet gepast kan weergeven die steeds in uw voordeel moet teruggegeven. Dat is mij al overkomen bij de slager, in het grootwarenhuis, en zelfs al in de gazettenwinkel (plaatsen waar ze normaal gezien nochtans kleingeld te over hebben).

Op de site van De Lijn is daar –vanzelfsprekend– niks over terug te vinden. Wel vermelden ze bij Andere Administratieve Boets

U krijgt een boete van 71,00 euro als […] u gebruik maakt van de procedure ‘Reiziger zonder (gepast) geld’, maar de verschuldigde ritprijs (plus de administratiekost) niet binnen de veertien dagen betaalt;

Reiziger zonder (gepast) geld‘? Jawel. De Lijn voorziet twee geldproblemen. Hebt u geen geld bij?

Ook als u geen geld bij u hebt, kunt u toch meereizen. U vraagt de chauffeur dan de procedure ‘Reiziger zonder geld’ toe te passen. Binnen de 14 dagen moet u dan de ritprijs plus 5 euro administratiekosten betalen. Betaalt u niet op tijd, dan geldt de administratieve geldboete

Ipv 1,50 EUR betaalt u dan dus 6,50 EUR. Die administratiekost valt te begrijpen, want iemand moet tenslotte die overschrijving verwerken. En als u helemaal geen geld bij zich hebt, is dat enkel en alleen aan uzelf te wijten. Maar wat als u geen gepast geld bij zich heeft? Dat lijkt mij een meer voorkomend geval:

Ten slotte kan het ook gebeuren dat u geen gepast geld hebt of dat de chauffeur niet kan teruggeven. U mag bij de chauffeur betalen met een biljet van maximaal 10 euro of met een biljet waarvan de waarde maximaal het dubbele bedraagt van het te betalen bedrag. Zo mag u een biljet voor één of twee zones (waarde: 1,50 euro) betalen met een biljet van maximaal 10 euro. Voor een vijfdagenpas (waarde 18 euro) mag u betalen met een biljet van maximaal 20 euro.

Hm. Ik weet eigenlijk niet in hoeverre die beperking wettelijk is. Maximaal 10 euro lijkt mij logisch, maar maximaal 20 euro om iets van 18 euro te betalen –daar zou 50 euro ook nog wel in evenredigheid met het bedrag zijn. In elk geval, hier zijn ze dan, de ‘reizigers zonder gepast geld’:

Als u niet gepast kunt betalen, vraagt u de chauffeur om de procedure ‘reiziger zonder gepast geld’ toe te passen. In dat geval moet u binnen de veertien dagen de exacte ritprijs betalen aan De Lijn. De chauffeur geeft u daarvoor een overschrijvingsformulier. Betaalt u niet op tijd, dan gelden de administratieve geldboetes.

Hier is alsnog geen sprake van een administratiekost, maar ik veronderstel dat ze wel uitgaan van een bedrag van 1,50 EUR en niet de 1,20 EUR die u aan de automaat verschuldigd was maar niet gepast kon aanbieden.

Ten slotte lezen we nog dit antwoord op vraag 8 (Wat als de automaat defect is? Krijg ik dan een vervoerbewijs aan het VVK-tarief op het voertuig?) in de de voorverkoop FAQ:

Als een automaat defect is, kan je bij de chauffeur terecht voor een vervoerbewijs aan het normale tarief. Nadien kun je compensatie krijgen. Je belt daarvoor naar ons infonummer 070 220 200.

Geïnspireerd door Sherlock Huug, kan ik het natuurlijk niet nalaten even naar dat nummer te bellen. Een vriendelijke jongeman komt aan de lijn (hebt u hem? hebt u hem?), om te bevestigen dat die blauwe dingen inderdaad geen geld teruggeven. Wanneer ik verder aandring, en zeg dat ik eigenlijk zo willen weten of er een mogelijkheid tot compensatie bestaat (“niet dat ik compensatie wil,” zeg ik er maar meteen bij, “het is een louter informatieve vraag”), antwoordt hij ontkennend. “Ah nee hé, die toestellen zijn zo ingesteld hé meneer, en compensatie is enkel in het geval dat ze defect zouden zijn.”

En daarmee weet u het ook. Diefstal dus, want erg wettelijk lijkt mij dit niet. Zijn er toevallig advocaten in de zaal die mijn bewering kunnen bijtreden of tegenspreken?

vrijkaarten: de statistiek

De vrijkaarten zijn al lang verdeeld en opgesoupeerd, maar ik geef toch maar even deze info mee, getoetst aan de Gouden Tips

  • 38% had een verkeerde subject line
  • 8% gebruikte een pseudoniem ipv de echte naam
  • 8% werd verwijderd wegens twee pogingen tot deelname (onder dezelfde naam)
  • 2% verzond een lege mail

Slechts 44% van de deelnemers is door de ‘begrijpend lezen’-selectie geraakt.