David Liebman Group in deSingel

deSingel door Bruno Bollaert

Hij ziet er wat uit gelijk een gestampte boer, David Liebman, en wie gitarist Vic Juris en basgitarist Tony Marino op straat tegen het lijf zou lopen, zou nooit geloven dat die mannen muziek maken. Nochtans spelen ze, samen met drummer Marco Marccinko, al sinds 1991 samen in de David Liebman Group. Gisteren speelden ze in deSingel; vooraf was er een inleiding door Hugo De Craen, waarop een kleine tien mensen aanwezig waren (het was nochtans best interessant).

“This might be an evening concert for you guys,” zei Liebman bij de aanvang, “but it’s a matinee for us.” Ze waren net geland uit New York, en voelden zich pal op de middag. Door de jetlag maakten ze van de geplande twee sets, één lange van dik anderhalf uur spetterende muziek. Het was even wennen aan hun muziektaal, maar eenmaal bezig was het trippen van begin tot eind. Het concert zat vol verbazingwekkende ritmewissels van Marco Marccinko, die soms wel haaks op de anderen leek te spelen (wat niet het geval was natuurlijk). Gans het concert zat vol spelletjes, van steeds muterende ritmes tot puntige dialogen tussen de sopraansax van Liebman en de gitaar van Vic Juris. Een schitterend concert.

Dave Douglas – ‘Spark of Being’

Dave Douglas – ‘Spark of Being’ door Bruno Bollaert

Gisteren zat ik in deSingel in Antwerpen, voor het filmconcert ‘Spark of Being’ van Dave Douglas Keystone & Bill Morrison. Film en muziek werden gelijktijdig gecreëerd, en dat was duidelijk merkbaar. De film was een herinterpretatie van het Frankensteinverhaal, vaak visueel of conceptueel behoorlijk abstract, maar bloedmooi. De film is weinig rechtstreeks verhalend, maar toont voornamelijk impressies. Het verhaal is evenwel heel duidelijk aanwezig, en blijft veel dichter bij de oorspronkelijke roman dan de gepolariseerde bewerkingen ervan in de massacultuur.

Met het geluid in de zaal was het helaas niet zo goed gesteld. Het leek wel alsof de versterkte instrumenten achter een zwaar gordijn stonden opgesteld, en daardoor immens dof op het publiek werden afgestuurd. Dat, en de zaal wordt gelijk ook geplaagd door een vervelende reverb (nagalm). Tijdens het encore speelde Douglas even onversterkt de zaal in, wat een duidelijke verbetering van het geluid inhield. Misschien had die dofheid een bedoeling, al was Douglas zelf ook behoorlijk enthousiast over die onversterkte klank. Een waar mysterie.

Maar het was goed, heel goed. Het plaatje klopte, inhoudelijk en conceptueel, visueel en muzikaal. Ik zou meteen terug gaan luisteren als ik de kans had.