Steek uw rechten waar de zon niet schijnt

Vandaag las ik een zeer symptomatische tekst in de krant –symptomatisch voor onze ijlende maatschappij. Een lezer had een reactie naar de redactie van De Morgen gestuurd ivm de opmerking van Bart De Wever, die had gesteld “’t Stad is niet van iedereen, maar van diegenen die moeite doen om erbij te horen”. Bart De Wever is een begenadigd demagoog, en leider van een verder redelijk holle partij die het vooral van het charisma van de partijleider moet hebben.

De Wever reageerde met zijn uitlating op de rellen in Borgerhout dit weekend, die eigenlijk vooral een door extremistische hand verklote protestactie was op een YouTube video die vele mensen niet eens hebben gezien, en waar men op weinig smakelijke en vooral ongeïnspireerde wijze de draak steekt met de islam (en diens profeet Mohammed in het bijzonder). Denk aan Boratachtige toestanden, maar dan nog slechter geacteerd en u nog meer plaatsvervangend schaamtegevoel bezorgend. Helaas behoort de islam, samen met haar aartsvijand het jodendom, tot die religies die een hyperextreme tak bevatten die over bijzonder lange tenen beschikt. De Wever reageerde met zijn uitspraak ook tegen de slogan zelf, die werd opgesteld door zijn demagogische evenknie Patrick Janssens, die ons in de media een totaal verkeerde interpretatie van de uitspraak van De Wever opdringt. (Het gaat niet om allochtonen vs autochtonen, maar om plichten vs rechten, als dat nog niet duidelijk was.)

In de reactie focuste een zekere R. Gozin uit Aarschot, met grootsprakerige gretigheid (waarop u ook mij kan betrappen), op de interpretatie van Janssens. “De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens”, zo steekt Gozin van wal, “begint met een geloofsbelijdenis: ‘Alle mensen worden vrij geboren, gelijk in waardigheid en rechten.’ Rechten.” Voor de volledigheid voegt hij er ook nog aan toe: “Dat wil niet zeggen dat je geen plichten hebt; wel dat die niet aangeboren zijn of volgen uit menselijke natuur, maar uit een maatschappelijke visie die je mee bepalen mag.”

De dwaling, die Gozin daarbij begaat, is natuurlijk dat ook die rechten niet aangeboren zijn of volgen uit de menselijke natuur, maar tevens uit een maatschappelijke visie zijn bepaald. Immers, anders had men zo geen tekst moeten opstellen. Bovendien kennen we allemaal Darwin (zelfs de creationisten kennen hem), die iets heeft gesteld over het recht van de sterkste (damn, daar is dat woordje ‘recht’ alweer) en daarmee gepaard gaande overlevingskansen.

Er bestaat niet zoiets als universele rechten (of plichten –schreef ik een paar maanden geleden al). Dat is een romantische illusie. Panem et circences, die déclaration universelle des droits de l’homme, uitgeschreven in een periode waarin de wereld half vernietigd was (1948), en direct gebaseerd op een tekst uit de tijd waarin de mens van onder het juk van de Kerk en de adel wou vandaan komen (déclaration des droits de l’homme et du citoyen uit 1789). Zeer schoon op papier, en zeer nobel van inborst, dat wel. Maar dat is een andere discussie, denk ik.

Rechten en plichten zijn yin en yang: zonder het één niet het ander. In de huidige maatschappij ligt de klemtoon veel te veel op recht, en veel te weinig op plicht. Vijftig jaar geleden (51 om precies te zijn), sprak John F. Kennedy deze woorden uit bij zijn inhuldiging als president: “ask not what your country can do for you –ask what you can do for your country.”

Misschien moet het maar eens gedaan zijn met die nadruk op rechten. De huidige rechtenmaatschappij heeft ons doen verglijden van een tolerante maatschappij naar een permissivieve. Oscaar Van Den Boogaard schreef daar onlangs nog een column over in De Standaard: Laf? Onverschillig?

We kunnen onze plaats in een maatschappij niet opeisen, en daar niets tegenover stellen. Wie rechten wil, moet ook zijn plichten nakomen, om samen aan een goede maatschappij te bouwen.

In de boekskes

Boekskes kapot door Bruno Bollaert

Mijn oog viel op twee foto’s in evenzoveel boekskes die mijn moeder voor ons had meegebracht.

Die foto midden in het linkse boekje (Knack), dat is er één van Jimi Hendrix, waarbij de tekst luidt:

Linkshandige gitaristen hebben keuze zat. Of ze kopen een linkshandige gitaar. Of ze draaien zoals Jimi Hendrix een rechtshandige gitaar om en doen hetzelfde met de snaren.

Nu, ik weet niet wat u ervan denkt, maar op die foto houdt Hendrix de gitaar op de ‘normale’ rechtshandige manier vast –behalve dan dat hij hem eigenlijk toch links vasthoudt, maar dat de foto gespiegeld werd en Jimi Hendrix van links- tot rechtshandige tracht te maken. Wie in google images op zoek gaat naar Jimi Hendrix komt die foto al snel tegen (hier en hier bijvoorbeeld), maar daarom is hij nog niet correct (hier staat hij correct afgebeeld). Tsss.

Wat betreft de foto rechts bovenaan in De Standaard: herinnert ge u dit nog? Juist, die Prada Marfa van Michael Elmgreen en Ingar Dragset hebben wij twee jaar geleden ook gezien, toen we langs Marfa passeerden. Het stond er blijkbaar al sinds 2005, en werd drie dagen na de opening gevandaliseerd en opnieuw hersteld.

Sex sells. Toch zonder fact checking.

Antwerpse studente veilt maagdelijkheid op internet verscheen er in mijn nieuwslezer. Geen mens die eraan kan weerstaan om op die titel te klikken, al is het maar om daarna hoofdschuddend te kunnen prevelen dat ze toch weer brol in de gazet zetten.

Een 20-jarige Antwerpse studente is nog maagd –zo mag ook blijken uit een gynaecologisch onderzoek– en wenst haar maagdelijkheid ten gelde te maken. “Ze is knap, maar geen adembenemende schoonheid”, rapporteert de Nederlandse journaliste Mylène De La Haye van het magazine Panorama. Volgens het artikel in DS stond de teller om haar maagdelijkheid te mogen doorbreken, gisteren reeds op 7.500. De La Haye vond haar “een aseksuele uitstraling” hebben en vroeg zich hardop af “wat zo’n rijke man met haar tussen de lakens moet.”

Ze is de eerste niet, die haar maagdelijkheid te koop aanbiedt; het zal u misschien verbazen, maar zulk een toestanden bestonden ook al vóór het internet er was (hoe heet die film met Brooke Shields nu weer). Noëlle, de naam waarachter de geldbenodigende maagd schuilgaat, had op dat internet echter gelezen dat één of andere Amerikaanse deerne er schatrijk van was geworden, en besloot dat men met maagdelijkheid een grotere kans maakte op de jackpot dan met de lotto. Al bleef ze er realistisch bij, en was ze zich ervan bewust dat ze het Amerikaanse bedrag nooit zou evenaren. Om één en ander in perspectief te plaatsen, googelde de redactie even naar dat bedrag en naar die Amerikaanse juffrouw, en kwam op het volgende uit:

Nathalie Dylan kreeg er 2,8 miljoen euro voor, nvdr.

Wij googelden zelf ook even en kregen meteen een correctie voorgeschoteld: Nathalie Dylan heet eigenlijk Natalie Dylan (zonder ‘h’, mocht u het gemist hebben), al zou dat ook weer niet haar eigen naam zijn.

Een klein beetje verder zoeken bracht ons bij het wikipedia lemma Moonlite BunnyRanch (die voor de veiling van ’s jonkvrouws maagdelijkheid instonden), alwaar letterlijk (met bronvermelding naar Hoax Experts Cast Doubt on Virgin Reality Show) viel te lezen:

She [Natalie Dylan] retained the right to reject the winner of the auction and pick another bidder, claiming that several bids had exceeded $1 million. Dennis Hof [de eigenaar van de Moonlite BunnyRanch] was to receive half of the winning bid. A news report in May 2010 suggested that the episode may have been a hoax, although Hof insisted it was not. It also appears that the transaction was never consummated, as Hof stated: “It didn’t work out, but she still made $250,000 out of the deal.”

In de zoekresultaten bij Google wordt inderdaad vaak gewag gemaakt van het door de redactie van DSO geclaimde bedrag van 2,8 miljoen euro (of 3,7 miljoen USD of nog 2,5 miljoen GBP), maar wie zelfs alleen de titels van die artikels leest kan moeilijk bewerend dat het geld ook van eigenaar is gewisseld (Huffington Post: Natalie Dylan Auctions Off Virginity For Offers Of Up To $3.7 Million, The Telegraph: Student auctions off virginity for offers of more than £2.5 million, The Daily Mail: American woman, 22, auctions off virginity for £2.5m…but waiting for a better offer en CNN: What is virginity worth today?). Meer nog: ik heb voorlopig nog geen bron gevonden die kan bevestigen dat de daad ooit heeft plaatsgevonden.

Over naar de redactie.

Waar u zat op te wachten: de iPad getuigenissen

Het staat vol in de gazetten over de iPad natuurlijk. Ze willen allemaal de eerste zijn met hun bespreking, waar ik verwachtensvol naar ging bladeren (al dan niet digitaal). In plaats van een bespreking kreeg ik in beide instanties, zowel bij De Morgen als bij De Standaard, getuigenissen. Dat is een totaal oninteressante en gemakzuchtige manier van journalistiek (als ik geïnteresseerd ben in iemands mening, lees ik zijn weblog wel); als het dan ook nog eens vol halve waarheden staat…

Neem nu Mia Doornaert, columniste van De Standaard. Ze begint als volgt:

Patulae recubans sub tegmine fagi, in idyllische landelijke rust, probeerde ik de iPad uit. Onmiddellijk een grote teleurstelling. Het model dat ik meekreeg was het goedkopere waarvoor je draadloos internet nodig hebt. En dat had ik dus niet in het lommer van wat om eerlijk te zijn niet een fagus (vijgenboom) is maar een hoge ratelpopulier in een heerlijke tuin in Damme. Als nogal Blackberry-verslaafd wil ik kunnen googelen en e-mailen enzovoort waar en wanneer ík dat wil, niet waar en wanneer mijn omgeving dat toelaat. Slecht punt dus.

Laat ons met Latijn beginnen, moet ze gedacht hebben, dat staat verstandig, en ik kan de insiders meteen laten weten dat ik Vergilius heb gelezen –of toch kan citeren. Helaas zit mevrouw Doornaert opgescheept met de WiFi versie van de iPad, en beschikt ze niet over de 3G die ze eigenlijk verlangt. Haar bovenstaand waardeoordeel houdt dan ook net zoveel steek als zeggen dat de achterdeuren van uw driedeursversie VW Golf niet open gaan.

Een tekort vind ik ook dat er geen USB-poort aan is, wat het doorsluizen van data en foto’s en films en dergelijke sterk bemoeilijkt.

In deze bewering wordt ze versterkt door haar collega Ruben Mooijman, chef economie van De Standaard, die net hetzelfde poneert. Misschien hebben zij een verschillend model iPad, maar mijn toestel kan ik via USB met mijn computer verbinden. Het is geen standaard USB poort (Apple zal wel een reden gehad hebben, of wou gewoon dwars liggen), maar hey, het gaat vele keren rapper dan via WiFi. Misschien vonden ze gewoon de verplichting om via iTunes te moeten gaan verschrikkelijk hinderlijk, maar dat is dan weer een ander paar mouwen. Foto’s, muziekbestanden en zelfs heelder films van de computer naar de iPad versassen, verloopt rapper dan.. ghoh, De Standaard downloaden.

Al ben ik het eens met Houbi, en ben ik zeer sterk geneigd om een iPad abonnement op DS te nemen. Trouwens, beste mensen van De Standaard, ik heb betaald voor die iPad app, is het niet ongelooflijk onbeschoft dat u mij verplicht om een reclamepaneel te bekijken terwijl uw applicatie (tergend traag) opstart? En terwijl u toch bezig bent, kan u meteen linker- en rechtertap toevoegen om respectievelijk naar de vorige of de volgende pagina van de krant te gaan —swipen heeft nogal de neiging niet te willen werken in uw app. En een spread van twee pagina’s in landscape mode? En een tekstversie met foto’s (instelbaar)? Dankuwel!

Yo soy una muchacha

Mijn profiel komt overeen met het profiel van de 1.058 lezeressen van het maandblad Feeling. De booschap is duidelijk, lees ik in het artikel bij De Standaard (Vlaamse vrouw droomt niet van chique spullen): de Vlaamse vrouw wil kunnen doen waar ze zin in heeft (77 procent), reizen (73 procent) en tijd voor zichzelf (72 procent). (Ikookikookikook!)

Wat heeft professor Ignace Glorieux, tijdssocioloog aan de Vrije Universiteit Brussel, daar verder over te zeggen?

Vrouwen hebben het gevoel dat hun werk nooit gedaan is, precies door de aard van de taken die ze opnemen […] Vandaar dat bij vrouwen vandaag heel sterk het gevoel overheerst: laat mij toch gewoon eens allemaal gerust. […] En waar zit de nieuwe man in heel dit verhaal? […] Hij trekt zich terug in zijn bureau, of in een hobbykamer om muziek te maken.

Ziet ge, ik wist het. Ik wil al gans mijn leven een instrument spelen –ik ben ooit zelfs eens notenleer begonnen aan de akademie. Misschien moet ik dat toch maar dringend eens opnieuw overwegen, kwestie van mijn mannelijk kant toch nog aan bod te laten komen.

Damn. Nog goed dat ik elke dag anderhalve krant lees. Want dáár heeft een échte vrouw geen tijd voor, geloof ik. Ha!

Archè

Damn. Water, zo schrijft De Standaard, is een eerste vereiste om ruimtestations te bouwen. Had Thales i dan toch gelijk?

  1. Thales van Milete wordt beschouwd als de eerste westerse filosoof. Niet dat er iets concreets van hem is overgebleven, zijn filosofie bereikt ons enkel via testimonia. De oerstof, het gegeven waardoor en/of waaruit alles bestaat (ook bekend als de archè) is water, zo beweerde de man, die alras werd tegengesproken door Anaximandros, ook al uit Milete. Die heeft het dan weer over het apeiron –of onbegrensde. Redelijk vooruitstrevend, die Anaximandros, want –sterk veralgemeend– gaat zijn visie nog steeds op (inclusief Darwinistisch aandoende evolutietheorie). Hij wordt op zijn beurt evenwel tegengesproken door zijn eigen leerling, de iets minder inzichtelijke Anaximenes. Ook al uit Milete dus, en volgens hem is het lucht. Al dan niet gebakken.

Kristof Hoefkens. De waarheid is de gazet

De blogosfeer staat in lichterlaaie naar aanleiding van het artikel Veel ruis, weinig signaal dat gisteren is verschenen in De Standaard. Het artikel minimaliseert het aandeel van de Vlaamse blogs in het medialandschap, maar de auteur, Kristof Hoefkens, verliest zich in zijn analyse. Al had hij zichzelf nochtans gewaarschuwd: Binnen de blogosfeer heerst een ontzettend strenge sociale controle. Wie onbetrouwbare feiten brengt, wordt daarop snoeihard afgerekend.

platitudes

Nieuwsgaring en analyses op hun best, betreffende de moord op Annick Van Uytsel. Ik citeer uit de twee vooraanstaande Belgische kranten.

In het Albertkanaal ter hoogte van Lummen is gisteravond in een vuilniszak het lichaam aangetroffen van het achttienjarige meisje Annick Van Uytsel. […] Alles wijst in de richting van misdadig opzet.

Alles wijst in de richting van misdadig opzet? Ge zoudt het niet zeggen. Is die journalist wel zeker dat ze niet per ongeluk in zo’n vuilniszak is terecht geraakt? Dat daar toevallig wat stenen in lagen, en dat die dan vanzelf in het water is gerold?

Er zijn twee denkpistes: ofwel werd ze ontvoerd door iemand die haar kende, ofwel kruiste een onbekende haar pad.

Ge meent het! Ofwel was het iemand die haar kende, ofwel iemand die haar niet kende? Trekt ge hier niet wat te rap conclusies, vriendschap?

*zucht*

Verdomme zeg. Back off. Als het dat maar is wat ge te vertellen hebt, dan zwijgt ge beter. En loop vooral de politie niet voor de voeten. Wacht, ge kunt straks misschien nog wat cruciale informatie lekken. Onder het mom van persvrijheid en al.

hardhorig

U kunt er tegenwoordig niet meer naast: het is niet goed gesteld met het gehoor van de jeugd. De grote schuldige is de MP3-speler, of liever, de eigenaar die dopjes steeds dieper de oren induwt en het volume steeds luider aanhoudt. Ik zou het niet wagen mijn eigen tekortkoming daarop af te wentelen, al is het natuurlijk niet onmogelijk dat mijn hardhorigheid daarmee iets heeft te maken.

Al staat het volume van mijn iPod meestal stil. Verder dan één derde wordt het niet opengedraaid, en eigenlijk houd ik het vaker nog lager. En kijk, ik ben de mens die tijdens popconcerten (en BNRF) oordopjes insteekt.

Mijn hardhorigheid gaat al langer mee, en werd, zo denk ik, familiaal doorgegeven. Nietwaar moeder? (“Wablieft? Wat zegt ge? Sorry, maar ik heb u niet verstaan.”) Let wel, ik ben niet doof. Meer nog: ik hoor té goed. Als een televisie in een andere kamer aan staat, het volume muted, dan hoor ik dat aan het gesnerp van de beeldbuis (bij een LCD zal dat dus niet lukken, denk ik). Als ik mij in een kamer aan de tuinzijde van ons huis bevind, dan hoor ik dat er iemand zijn wagen voor onze poort parkeert.

Niet een zolang geleden, heb ik mijn gehoor laten testen. 10 op 10, was het resultaat, al diende ik de examinator te vragen die score even te herhalen omdat ik hem niet had begrepen. Piepjes en getuut, op gelijk welke frequentie, worden door mijn oren zonder probleem omgepikt. (Tijdens de test heb ik overigens met opzet mijn reactie vertraagd, in een poging de score negatief te beïnvloeden. No such luck. Nu ja, luck is hier relatief.)

Vandaag staat mijn probleem haarscherp beschreven in DS: Rage opgepepte mp3-spelers is ramp voor oren van jeugd

Eén van de eerst symptomen van gehoorschade is het zogenaamde cocktaileffect. “In een ruimte waar veel omgevingslawaai is, kost het dan veel moeite om een gesprek te volgen. Ook oorsuizingen komen bij jongeren steeds vaker voor. De gevolgen van gehoorschade gaan trouwens verder dan alleen maar slecht horen. Jongeren met beschadigde oren raken achter op school omdat ze in het geroezemoes van een klas niet meer verstaan wat er wordt uitgelegd. En gehoorschade is onomkeerbaar”, beklemtoont Vinck. “Eens je haarcellen zijn beschadigd, takelen ze veel sneller af. Een remedie is er niet.”

Cocktail party effect (en niet: cocktaileffect): check. Oorsuizingen (tinnitus): check.

Dus als u mij tijdens een conversatie dwaasweg ziet knikken, of tijdens een groepsgesprek de dingen langs mij heen laat glijden, ga er dan niet zomaar van uit dat het gespreksonderwerp mij niet interesseert. Vermoedelijk begrijp ik u niet goed, en wacht ik op een teken tot slot/samenvatting voor ik u verzoek dat laatste nog eens te herhalen.

vraag en aanbod

In het artikel Ook kleinere biljetten uit de automaat (DS 31/08/2006) peilt (kdr) naar de reactie van de banken op het initiatief van Dexia dat, net zoals bij de ING, het mogelijk zal maken om voortaan ook biljetten van 10 euro uit de automaat te halen.

“Onze automaten hebben weliswaar ook drie laden,” zegt de woordvoerster van KBC, “maar er is toch nog het meeste vraag naar biljetten van twintig en van vijftig euro.”

Het aanbod bepaalt bij KBC duidelijk de vraag.