Albums 2013 (II) – trio

Kijk nu wie er in de zetel zit.

Albums door Bruno Bollaert

  1. The Haunted Man / Bat For Lashes / 2012
    Alleen al voor die prachtige foto gekocht tiens. En de muziek valt ook best mee.
  2. Bach : Cello Suites BWV 1007-1012 / François Rabbath / 2012
    De cellos suites van Bach, versie zoveel. Voor contrabas deze keer. Een bijzondere luisterervaring. Het is behoorlijk wennen aan de manier waarop de stemming van de bas een andere techniek vergt een een duidelijk andere klankkleur geeft aan de suites. Zeer de moeite, voor wie een beetje avontuurlijk ingesteld is. Rabbath heeft een heel eigen speeltechniek voor de contrabas ontwikkeld (cfr zijn Nouvelle technique de la contrebasse), en werkt al sinds de jaren 70 aan zijn transcriptie van de suites voor contrabas.
  3. Buenaventura / Mâäk / 2012
    Ik ging naar hun concert in De Werf luisteren, en bracht hun nieuwe cd mee naar huis.

(vorige lijst)

Albums 2013 (I)

Voila. We zijn een week verder, en hier is al het eerste lijstje van 2013. Er zit geen slechte noot tussen.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Rachmaninov Sonatas / Nikolai Lugansky / 2012
  2. Debussy : La Mer, Images, Prelude A L’apres-midi D’un Faune / Jos van Immerseel: Anima Eterena Brugge / 2012
  3. Vivaldi : Concerti per fagotto II / Sergio Azzolini; Diego Cantalupi: L’Aura Soave Cremona / 2011

Albums door Bruno Bollaert

  1. Schlippenbach Plays Monk / Alexander Von Schlippenbach / 2012
  2. Gouache / Jacky Terrasson / 2012
  3. Quiver / Ron Miles, Bill Frisell & Brian Blade / 2012
  4. The Jungle He Told Me / Joachim Badenhorst / 2012
  5. Indicum / Bobo Stenson / 2012
  6. Magico – Carta de Amor / Charlie Haden, Egberto Gismonti & Jan Garbarek / 2012

(vorige lijst)

Muziek x3

Een mens zou bijna denken dat ik geen concerten meer bijwoon, gezien ik er zo weinig over bericht. Ik heb er ook een pak minder bijgewoond, de voorbije maanden, wegens ziekte en andere dingen waar ik u niet mee ga vervelen. Het meeste van wat ik gezien heb, was dan weer absoluut de moeite waard.

Muziek door Bruno Bollaert

Toen ik, lang geleden ondertussen op de voorstelling van het nieuwe Bijlokeseizoen (2012-2013) zat, waren er een paar zaken die onmiddellijk mijn interesse hadden gewekt. Eén daarvan was de integrale uitvoering van de pianosonates van Frank Nuyts (die mens woont hier dan nog eens in de buurt ook). De Bijloke presenteert elk seizoen twee momenten waarop drie sonates van Nuyts door telkens een andere pianist worden gebracht. De drie sonates worden elke keer vergezeld door vierde stuk naar keuze van één van de uitvoerende pianisten, die daarmee het werk van Nuyts wil confronteren. Twee van de pianosonates zijn bestaand werk, de derde is een creatie (Nuyts moest bij aanvatting van project nog een aantal van de 18 sonates componeren).

Na zijn examens had Henri twee dagen waartijdens hij moest wachten op zijn rapport, en het leek mij de geschikte gelegenheid om hem nog eens met wat hedendaagse muziek in aanraking te brengen. Ik geef toe dat ik tegenwoordig enige toenadering zoek tot pianowerk, dus het kwam mij goed uit. We hadden perfecte plaatsen: helemaal vooraan, schuin achter de piano/pianist, waardoor we zicht hadden op zowel de partituur als de handen van de pianist.

Benjamin Van Esser speelde Sonate Nr. 3; Keiko Shichijo speelde Sonate Nr. 13; Daan Vandewalle speelde Sonate Nr. 2 en de Choral Sonata van Michael Blake. Er was een gigantisch verschil tussen de speeltstijlen van de drie pianisten. Shichijo speelde zeer afgemeten en technisch, Van Esser speelde het meest dynamisch, en Vandewalle het meest expressief (al ben ik het bij die laatste niet geheel eens met mijn eigen beschrijving). We hadden beiden ook een verschillende favoriet: Henri was helemaal weg van het stuk van Michael Blake, inclusief tone clusters waarbij Vandewalle met beide voorarmen op de toetsen ging leunen. Zelf was ik nogal te vinden voor de intertekstualiteit en de variatie in Sonate Nr. 3 in de prachtige uitvoering door Van Esser.

In mei is het volgende concert van de reeks, en Henri heeft al gezegd dat hij best mee wil.

Muziek door Bruno Bollaert Muziek door Bruno Bollaert Muziek door Bruno Bollaert

Zondag zat ik bij Opatuur in De Centrale –de eerste keer dat ik er dit seizoen geraakt ben, en het was meteen een schot in de roos. Tuur had tijdens Jazz in ’t Park Marc De Maeseneer (de bariton saxofonist die o.a. bij BackBack speelt) bereid gevonden met een aantal kompanen naar de geïmproviseerde club in de cafetaria van De Centrale af te zakken. Geen drummers en geen zangeressen, zijn voor Tuur steevast de enige voorwaarden. En dus bleven Lien De Greef (Lady Linn) en Eva De Roovere braafjes tussen de rest van het publiek zitten. Dju toch, Tuur.

Het geïmproviseerde Marc De Maeseneer Trio speelde eigen werk, dat ze speciaal voor deze gelegenheid bij elkaar hadden gecomponeerd, en nog slechts zelden hadden kunnen oefenen (niet dat daar veel van te merken was). De composities waren heel lyrisch en harmonisch, en lieten, mede door de voortstuwende baritonsax, soms wel eens aan de Purcell bewerkingen van Michael Nyman denken.

Muziek door Bruno Bollaert

Gisteren dan, zat ik in De Munt –dat was eeuwen geleden– voor La Traviata. Het libretto is gebaseerd op het werk La dame aux Camélias van Alexandre Dumas (de zoon, niet de vader, die u nochtans zeker kent van De Drie Musketiers en andere avonturenromans). Het hoofdpersonage van dat boek is dan weer geïnspireerd op Marie Duplessis, de minnares van o.a. Dumas, die op 23-jarige leeftijd stierf aan tuberculosis. Het verhaal, hoewel bijzonder tragisch, is weinig geloofwaardig in onze tijd; het eerste deel van de opera is het mooiste –zeker wat het verhaal betreft. De echte tragiek begint pas in het tweede bedrijf, en eindigt met de dood van Violetta –tevens het slot van de opera.

Het orkest speelde bijzonder goed, gisteren. De timing zat goed, de klankkleur zat goed, de dynamiek klonk tragisch en zeker niet zoet-romantisch, hoewel dat een val was waar makkelijk in te trappen viel. Simona Šaturová, die Violetta zong, was zelf wat ziek, zo had men aangekondigd voor de opera begon, maar haar stem had daar niet echt onder te lijden. Ze zag er totaal uitgeput uit, op het einde, maar het is stemtechnisch en emotioneel dan ook een erg belastende (hoofd)rol.

We zaten helemaal achteraan op het parterre, onder het eerste balkon, waardoor de ondertitels (die in de opera eigenlijk boventitels zijn) niet leesbaar waren –als u geen rug- en/of halsletsel wil oplopen van een paar uur voorovergebogen te zitten tenminste. Voor de rest waren het uitstekende plaatsen, maar ik was toch blij dat ik mij eerder die dag ruimschoots in het verhaal had verdiept.

De enscenering was zeer geslaagd. Verdi had zelf steeds gevraagd om een hedendaagse invulling, iets wat hem bij de eerste opvoeringen van de opera werd ontzegd omdat de inhoud anders te confronterend zou zijn geweest. De manier waarop het in de munt werd gebracht, houdt een beetje het midden tussen Eyes Wide Shut en de decadentie van de jaren 80. Wie het zelf wil zien, kan terecht op de site van Arte, waar u de voorstelling van 15 december volledig kan bekijken.

Albums 2012 (XVIII): Pi

Dit zou wel eens mijn laatste lijstje van dit jaar kunnen zijn, al zijn er nog twee zaken waar ik mijn oog heb op laten vallen. (Must. Resist. Temptation.) Edoch: zo een schoon aantal/getal.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Rameau : Suite en Ré; Suite en La / Natacha Kudritskaya / 2012
  2. Cage : The Works for Percussion 2 / Third Coast Percussion / 2012
  3. Ligeti / Beethoven / Jeremy Denk / 2012
  4. Feldman : Crippled Symmetry, Live At June In Buffalo / The Feldman Soloists / 2012

Die laatste drie komen van Alex Ross, geen idee meer hoe ik bij die Rameau terecht gekomen ben. ’t Is een mooie interpretatie –ik wou wel eens wat anders dan Tharaud– maar een slechte opname (klinkt heel wollig en veraf, gelijk er zo’n music hall-effect op gezet is.). Ik zou de Allemande van de Suite en la graag zelf spelen, maar ik vrees dat het voorlopig nog wat te hoog gegrepen is.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Alter Ego / Yaron Herman / 2012
  2. Song Song Song / Baptiste Trotignon / 2012
  3. By Way of Deception – Live in Ljubljana / Angles 8 / 2012
  4. Kafka On The Shore / Emil Viklicky Trio / 2012
  5. Somewhere In The Night / Bobby Hutcherson / 2012

Albums door Bruno Bollaert

  1. Atlantis / Elephant9 with Reine Fiske / 2012

Albums door Bruno Bollaert

Albums door Bruno Bollaert Albums door Bruno Bollaert

In 1967 stichtten Misha Mengelberg, Han Bennink en Willem Breuker de Instant Composers Pool (ICP); niet zolang geleden brachten ze hun 50e album uit, en 2012 spelen ze 45 jaar samen. Om dat allemaal een beetje te vieren, kwam er een gelimiteerde ICPBOX, waarvan elke exemplaar handmatig bewerkt werd door Han Bennink. In de doos zitten o.a. 52 cd’s en 2 dvd’s, een fotoboek, en een blueprint van de camel-chair.

  1. ICP 000
  2. ICP 001 Willem Breuker/Han Bennink New Acoustic Swing Duo
  3. ICP 002 Misha Mengelberg/Han Bennink/John Tchicai Instant Composers Pool
  4. ICP 003 Willem Breuker Lunchconcert for three barrelorgans
  5. ICP 004 Han Bennink/Derek Bailey
  6. ICP 005 Misha Mengelberg/John Tchicai/Han Bennink/Derek Bailey Fragments
  7. ICP 006 Misha Mengelberg/Paul Rutherford/Peter Bennink/Peter Brötzmann/Evan Parker/Han Bennink/Derek Bailey Groupcomposing
  8. ICP 007 Various musicians Instant Composers Pool
  9. ICP 008 Various musicians Instant Composers Pool
  10. ICP 009 Willem Breuker The message
  11. ICP 010 Misha Mengelberg/Han Bennink Instant Composers Pool
  12. ICP 011 Han Bennink Solo
  13. ICP 012 Maarten van Regteren Altena Handicaps
  14. ICP 013 Misha Mengelberg/Han Bennink Midwoud ’77
  15. ICP 014 Misha Mengelberg/Han Bennink Einepartietischtennis (also FMP SAJ-03)
  16. ICP 015 Eric Dolphy Epistrophy
  17. ICP 016 Steve Lacy Lumps
  18. ICP 017 Misha Mengelberg/Han Bennink Coincidents
  19. ICP 018 Misha Mengelberg/Han Bennink Coincidents
  20. ICP 019 Maarten van Regteren Altena Tuning the bass
  21. ICP 020 ICP 10-tet Tetterettet
  22. ICP 021 Dudu Pukwana/Han Bennink/Misha Mengelberg Yi yole
  23. ICP 022 ICP Orchestra Live Soncino
  24. ICP 023 Misha Mengelberg/Han Bennink Bennink Mengelberg
  25. ICP 024 Misha Mengelberg & ICP Orchestra Japan Japon
  26. ICP 025 ICP Orchestra Extension red white and blue (Herbie Nichols)
  27. ICP 026 ICP Orchestra Two programs: Herbie Nichols/Thelonious Monk
  28. ICP 027 Han Bennink Solo video
  29. ICP 028 ICP Orchestra Bospaadje konijnehol I
  30. ICP 029 ICP Orchestra Bospaadje konijnehol II
  31. ICP 030 Misha Mengelberg Mix
  32. ICP 031 Misha Mengelberg/Han Bennink MiHa + Anniversary book
  33. ICP 032 Wolter Wierbos X caliber
  34. ICP 033 Tobias Delius 4 Tet The heron
  35. ICP 034 Tobias Delius 4 Tet Toby’s mloby
  36. ICP 035 Han Bennink Solo (video)
  37. ICP 036 Tristan Honsinger A camel’s kiss
  38. ICP 037 Steve Beresford/Han Bennink B + B (in Edam)
  39. ICP 038 Mary Oliver Witchfiddle
  40. ICP 039 Tobias Delius 4 Tet Pelikanismus
  41. ICP 040 ICP Orchestra Oh, my dog!
  42. ICP 041 ICP Orchestra
  43. ICP 042 ICP Orchestra Aan & Uit
  44. ICP 043 ICP Orchestra Weer is een dag voorbij
  45. ICP 044 Misha Mengelberg Afijn
  46. ICP 045 Baars/Bennink/Glerum/Honsinger/Mengelberg/Petrucco Circus
  47. ICP 046 ICP Orchestra Live at the Bimhuis
  48. ICP 047 Mary Oliver & Rozemarie Heggen OH-HO
  49. ICP 048 Luftlucht Tobias Delius 4tet
  50. ICP 049 ICP Orchestra
  51. ICP 050 !ICP! 50

(vorige lijst)

Albums 2012 (XVII)

Albums door Bruno Bollaert

  1. Le bœuf sur le toit / Alexandre Tharaud / 2012
    Tharaud speelt met een heleboel gasten (Jean Delescluse – Juliette – Bénabar – Guillaume Gallienne – Frank Braley – Natalie Dessay – Madeleine Peyroux) een aantal klassieke/jazzy liedjes, die noch in de ene, noch in de andere categorie vallen.
  2. Schubert : Impromptus; Moments Musicaux; Sonata No. 16; Wandererfantasie / Paul Lewis / 2012
    Euh, ik zit in een Schubertfase. In mijn streamer (Qobuz) zitten nog veel meer versies.
  3. Bartók / Eötvös / Ligeti / Patricia Kopatchinskaja / 2012
    Violiste Kopatchinskaja vertolkt hedendaagse muziek –enfin, alleen Eötvös leeft nog.

Albums door Bruno Bollaert Albums door Bruno Bollaert

  1. The Bony King of Nowhere / The Bony King of Nowhere / 2012
    Bram heeft zijn eponieme album uit –op 45 toeren. Gaat dat horen!
  2. Solo Piano II / Chilly Gonzales / 2012
    Ik had die al, jawel, maar op vinyl klinkt die nog beter dan op cd.

(vorige lijst)

Albums 2012 (XVI)

We gaan nog eens de cello suites kopen (ik had er nog maar zeven); en ook nog eens de Goldberg variaties (ik had er nog maar vijf, waaronder één transcriptie voor viool), moet ik gedacht hebben. Maar Bach blijft zo wonderbaarlijk. Er is ondertussen ook een album verschenen met de cello suites voor contrabas (door François Rabbath –cfr deze youtube playlist), en ik moet die nog ergens weten te vinden voor Tessa, die dat ook ooit graag zou kunnen op haar contrabas (een levenswerk, zegt ze zelf).

Albums door Bruno Bollaert

  1. Sons of the New World / Jef Neve / 2012
    Een andere bassist in zijn trio (Sean Fasciani) en een uitbreiding van de groep voor deze plaat. Het resultaat mag er absoluut zijn. Geef hem met een gerust hart cadeau met eindejaar.
  2. Pour une âme souveraine, A Dedication to Nina Simone / Meshell Ndegeocello / 2012
    Beter dan verwacht, en anders ook. Ik heb er een aantal keer naar moeten luisteren voor mijn oordeel van ‘bof’ naar ‘hmm’ wijzigde. En ik ga er nog een paar keer naar luisteren en ik zou het eigenlijk wel eens live willen zien.
  3. Nothing For Granted / Sandra Nkaké / 2012
    Bon. Ze noemen dat ook al jazz. Very retro.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Duo (Schumann, Brahms, Debussy & Shostakovich) / Hélène Grimaud, Piano; Sol Gabetta, Cello / 2012
    Nieuwe albums hebben tegenwoordig vaak een trailer ook!
  2. Bach : Goldberg Variations BWV 988 / Simone Dinnerstein / 2007
    Dinnersteins Goldberg werd bewierrookt en gelauwerd, en dus moest ik daar toch ook eens naar luisteren. Wie Gould gewoon is, weze gewaarschuwd: deze interpretatie is geheel anders.
  3. Something Almost Being Said (Music of Bach and Schubert) / Simone Dinnerstein / 2012
    Een verschrikkelijk kleffe video begeleidt deze release, maar dit is wel degelijk een uitmuntend album –als u voor de meer romantische interpretatie gaat tenminste. Dit album stond al eens in deze lijsten, toen ik de digitale versie had gekocht, maar ik heb hem nu ook op cd.
  4. Bach : Cello Suites BWV 1007-1012 / Pieter Wispelwey / 2012
    Het is de derde keer dat Wispelwey de cello suites heeft opgenomen, dacht ik. Ik heb de fantastische versie van 1998, maar deze werd ook meteen –en terecht– de hemel ingeprezen. Wispelwey tunede zijn cello’s van 440 naar 392 Hz (de Cöthen Pitch, schrijft hij zelf, hoewel die lager is dan de 415 die elders wordt aangehaald), en speelt op een barokcello uit 1710. Bij de suites zit een 52 minuten durende dvd, en ook dit album heeft een trailer. Ik heb ze nog niet voldoende gehoord om te weten aan welke van beide versies ik de voorkeur geeft, maar ze zijn allebei zeer de moeite waard.

(vorige lijst)

La Damnation de Faust

La Damnation de Faust door Bruno Bollaert La Damnation de Faust door Bruno Bollaert

En toen zat ik in de opera, vorige week, met een kop vol verkoudheid (maar gelukkig zonder de hoestbuien), en met als enige wetenschap dat Terry Gilliam de regie had gedaan en dat het geïnspireerd was op Faust 1 van Goethe (dat ik in geen 10-20 jaar meer heb ter hand genomen). En dat Berlioz er geen opera van had gemaakt maar een légende dramatique. In De Morgen (denk ik) had ik vluchtig zien staan dat het té veel musical en te weinig opera, maar misschien had de recensent niet genoeg research verricht naar het concept van Berlioz. In The Guardian had ik een korte recensie gelezen waarin stond dat, Gilliam refracted the story through 100 years of German history and culture, from the 19th century to the Third Reich, from the romantic imagery of Caspar David Friedrich, through the grotesqueries of Otto Dix and George Grosz to Leni Reifenstahl’s film of the 1936 Olympics. Ik had –verkeerdelijk– verwacht meer Duitse geschiedenis te zien, maar me dunkt dat de nadruk toch zwaar op het nazisme ligt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ChMuGft8aWw&w=500&h=281]

Vercontemporainisering van opera’s of toneelstukken ligt mij zo niet, al sinds ik Peter Sellars in de jaren 80 bezig heb gezien. Ik ben er toch in geslaagd daar voldoende abstractie van te kunnen nemen, want deze opera, en de directionele bewerking ervan, is een pareltje. Het contrast tussen de persoonlijke dilemma’s en weltschmerz van Faust, loopt tegen de veel grotere draagwijdte van de historische evenementen die zich op de achtergrond afspelen en waaraan Faust vaak nietsvermoedend deelneemt. Er zat een hoog Wir haben es nicht gewußt-gehalte in de figuur van Faust, niet omdat hij de zaken goedkeurde, maar omdat hij gewoon niet zag tegenover de hem veel belangrijker overkomende persoonlijke tragediën die zich in zijn wereldje afspeelden.

Wat Gilliam visueel met het stuk heeft aangevangen, is bijzonder boeiend. Nooit krijgt de kijker het gevoel alsof er waardeloze gimmicks of arty-farty toestanden zonder functie aan de uitwerking werden toegevoegd (op voorwaarde dat die meestapt in het nazi-gegeven). De kostuums, de omringing en de uitwerking van Méphistophélès, de videobeelden: het plaatje van deze opera (légende dramatique) klopt geheel.

La Damnation de Faust, gezien in de Vlaamse Opera Gent op 19/09/2012

Albums 2012 (XII)

Albums door Bruno Bollaert

  1. Nielsen / Tchaikovsky Violin Concertos / Vilde Frang; Eivind Gullberg Jensen: Danish National SO / 2012
    Ah. Vilde Frang. Het is mijn doel haar komend seizoen ergens aan het werk te zien. Kwam ze niet naar De Bijloke?
  2. Grégoire Maret / Grégoire Maret / 2012
    Marcus Miller, Raul Midón en Toots Thielemans spelen mee. Ik ben er nog niet uit of het goed is.
  3. Stratocluster / Bruno Vansina Quartet ft. Steve Nelson / 2012
    Kreeg ik mee op Jazz Middelheim –ik heb het nog maar rap-rap beluisterd, maar het klonk niet slecht, dacht ik.
  4. À dos d’âmes / OakTree / 2012
    Deze promo-cd zat vanochtend in de brievenbus, heb er dus nog niet naar kunnen luisteren.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Cut the World / Antony And The Johnsons / 2012
    Na een opgemerkte passage op Gent Jazz, kon ik niet anders dan dit pareltje in huis halen. Wie het concert goed vond, zal dit ook zeker op prijs stellen.
  2. Extending Playground / Renée / 2012
    Ik was helemaal onder de indruk toen ik haar hoorde op Boomtown. Haal dit album in huis.
  3. Child Bride / Hannah Cohen / 2012
    Heel mooi zoetgevooisd materiaal, dat mij soms wat aan Alela Diana doet denken. Ik heb het eerst al grijsgedraaid op Spotify, en nu ligt het ook op mijn draaitafel. Deze Don’t Say hebt u misschien al gehoord?
  4. Grown Unknown / Lia Ices / 2011
    Allez, jong, hoe heb ik dat kunnen missen, vorig jaar. Love is Won eens proberen?
  5. The Lion’s Roar / First Aid Kit / 2012
    Ze speelden op Newport Folk, ik was eens gaan grasduinen in de bijhorende Spotify playlist, en dit bleef plakken. Zoals het instant familiaire Emmylou.

(vorige lijst)

Albums 2012 (XI): jazz, bitches

Zondag kwam ik terug van Gent Jazz met een rugzak op mijn rug, een schoudertas om mijn (goede) schouder, en een doos onder mijn (goede) arm. Tijd voor een nieuwe lading albums.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Radio Music Society / Esperanza Spalding / 2012
    Dubbel lp, 180 gram persing, de opvolger van het alom geprezen Chamber Music Society.
  2. The Abscense / Melody Gardot / 2012
    Overdonderde eergisteren nog het Gent Jazz publiek met haar minutieuze entertainment.
  3. Black Orchid / Malia / 2012
    Aanrader!
  4. Bitches / Nicholas Payton / 2011
    De Limited Audiophile Edition van de BAM-muzikant, die eergisteren met Ninety Miles op Gent Jazz stond.
  5. Balls / Brötzmann – Van Hove – Bennink / 1970
    Re-issue van de lp van de mannen met kloten aan hun lijf.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Vinding’s Music – Songs From The Alder Thicket / Ketil Bjørnstad / 2012
  2. The Eleventh Hour / Jonathan Blak / 2012
  3. Duende / Avishai Cohen / 2012
  4. Crescendo in Duke / Benoît Delbecq / 2012
  5. Bending Bridges / Mary Halvorson Quintet / 2012
  6. Book of Mæ’bul (another kind of sunrise) / Darius Jones Quartet / 2012
  7. Los Gauchos / Guillermor Klein / 2012
  8. Wisteria / Kuhn – Swallow – Baron / 2012
  9. Leroux – Landfermann – Burgwinkel / Leroux – Landfermann – Burgwinkel / 2012
  10. Renaissance / Marcus Miller / 2012
  11. Initial Here / Linda Oh / 2012
  12. Plugged In / Jerome Sabbagh / 2012
  13. Aggregat / Elliott Sharp Trio / 2012
  14. Lighthouse / Simcock – Garland – Sirkis / 2012
  15. Flight / Dave Stapleton / 2012
  16. Trinity / RVNY4 / 2012
    (Ik had al een pre-production versie, maar dit is de definitieve release.)
  17. Soul Shelter / Bojan Z / 2012
  18. The Gnostic Preludes / John Zorn / 2012

(vorige lijst)

Nog goed dat er muziek was

Carmen door Bruno Bollaert

Carmen trok op niks. Enfin, Viktoria Vizin, de mezzosopraan die de hoofdrol vertolkt en die we in various states of undress mochten bewonderen, mag er best zijn, maar de opera zelf, in een regie van Daniel Kramer, was niet echt om over naar huis te schrijven. Het speelt zich af in Sevilla, had Kramer ontdekt, en op amper een mijl van de schapenboerderij waar de regisseur in Ohio opgroeide, bevond zich het stadje Seville. Reden genoeg voor hem om het geheel te vertalen naar een verhaal uit de Amerikaanse working class, want de gipsies uit het oorspronkelijke verhaal zijn tegenwoordig niet sexy meer, maar ‘raciale, sociale, emotionele en relationele outcasts’.

De soldaten uit het verhaal van Prosper Mérimée zijn aldus verworden tot Amerikaanse troopers in korte broek en met zo’n boyscouthoedje op, waar Robert Baden-Powell hemzelve jaloers op zou zijn geweest. Het deel van de working class dat de zigneurs moet verbeelden, is getooid in fluo kledij uit de jaren 90 (of was dat 80), en de toreador is veranderd in een hondenvechter. Een jammerlijke zaak, maar niet noodzakelijk onoverkomelijkheden dusver –al ben ik nooit een fan geweest van de vercontemporainisering à la Peter Sellars. de man die in de jaren 80 de opera’s van Mozart naar een hedendaagse setting bracht.

Waar Kramer dan wel degelijk de mist in gaat, is in de manier waarop hij het personage van Carmen neerzet. Carmen is, zowel bij Bizet als in het oorspronkelijke verhaal van Mérimée, een vrijgevochten vrouw die zich door niemand de wet laat voorschrijven –en al zeker niet door een man. De Carmen van Kramer is nooit krachtig, maar veeleer gedwee, een slachtoffer zelfs van de omstandigheden die haar overkomen. En dat druist radicaal in tegen het thema van het verhaal. Natuurlijk, Carmen schikt zich in haar lot, maar ze zal zich niet zonder slag of stoot overgeven. Het ultieme bewijs vinden we in het feit dat ze liever sterft dan zich te schikken in een lot dat iemand anders voor haar zou bepalen.

Bijzonder jammer ook, is de platvloerse manier waarop alles wordt uitgebeeld. De zigeuners waren voor Kramer niet sexy genoeg, maar blijkbaar was er ook geen plaats voor de toch wel iets subtielere erotiek waarmee Carmen de mannen overweldigt.

Nog goed dat er muziek was, en dat ik een fantastische (zelfs comfortabele) plaats had weten te bemachtigen. En ik kan u aanraden het boek eens te lezen. Amper 70 bladzijden, inclusief (uitgebreide) voetnoten en een tiental illustraties. En als ook dat te lang is, dan is er nog het stripverhaal, dat heel trouw het originele verhaal volgt.