In de krant citeert men Herman Van Rompuy tijdens het RTBF journaal: Leterme krijgt een tweede kans. Wij hopen dat hij zal slagen. Voor zichzelf en voor het land.
(voorpagina DM, 25/11/2009)
M.a.w. laat ons nog maar eens experimenteren met België. Tegen Pasen moet er een definitief akkoord zijn over B-H-V, lees ik in de inleiding. Klinkt dat niet bekend in de oren? Werden tijdens Leterme I niet steevast deadlines gesteld om vervolgens met zo mogelijk nóg grotere regelmaat te worden uitgesteld? Hoeveel wangen heeft een Belg eigenlijk, om ze Leterme toe te kunnen keren? Hoe dociel is de Belg? Wanneer ís trop te veel?
Helaas ken ik (veel) te weinig van de Belgische politiek om gefundeerde uitspraken ter zake te maken. Maar soms lucht het gewoon eens op.
Ik zie het omgekeerd: de Franstaligen krijgen een tweede (nou ja) kans om een probleem dat al 30-40 jaar aansleept (van toen het nog met Tindemans en Martens was) op te lossen ipv te blijven dwarsliggen.
Tot nu werd het probleem BHV altijd vooruitgeschoven (i.c. de hete aardappel werd telkens doorgegeven aan de volgende regering). Leterme wil nu dat die aardappel opgegeten wordt… Hoelang is het geleden dat er nog eens een politicus geweest is die die kiesbelofte (om BHV te splitsen) effectief in orde wou brengen?
Het is bon ton om Leterme te dissen, maar het heeft veel weg van een trainer te ontslagen omdat zijn voetballers eigenwijze idioten zijn…
Enfin, ’t is maar hoe dat ge het bekijkt natuurlijk. Ten gronde kan ik de EU ook volgen als ze zegt dat de Franstaligen een minderheid zijn in BHV en wel degelijk moeten vertegenwoordigd worden…