ingehouden

“Onder de 250 gaat de familie het niet laten gaan, mevrouw”, antwoordde de meneer vanochtend nog aan mijn moeder.

250, dat staat voor tweehonderd vijftig duizend euro, ofte de prijs waaraan het huis naast het onze van de hand kon worden gedaan. Niet dat we niet geïnteresseerd waren –integendeel– maar dat bedrag leek ons nogal hoog gegrepen. Niettemin haalde ik Henri voor zijn studie van school af, en gingen wij, geflankeerd door twee parentes naar de Notarisstraat, zaal A.

Een hele resem lezingen ging aan de verkoop vooraf, inclusief kostprijzen en percentages daarvan, onbestaande bodemattesten, erfpachtrechtzaken (onze aalput zit bij de buren), en dies meer. Nadien werd daar nog eens een samenvatting van gegeven, en dan kon men bieden.

Of niet.

Er zaten –onszelf meegerekend– drie potentiële bieders in de zaal: een meneer, een koppeltje, en onze ‘clan’. En het ging verschrikkelijk traag.

“180.000”, opende de meneer.

En na ettelijke minuten getreuzel, en een dreigende twee klop van de hamer, volgde “182.000” van het koppeltje.

En na nog meer minuten en meer gesmeek van de notaris en dreigend hamergeklop, volgde uiteindelijk nog “190.000”… van één van de zoons van de eigenaar! Niemand bood meer, de verkopers trokken zich terug, en de kaarten werden op tafel gelegd.

“De familie wenst niet toe te wijzen aan een bod onder de 225.000”, legde de notaris uit. “Maar dan wel met recht van hoger bod.”

Wat betekent dat er een extra procent aan de kosten mag worden toegevoegd, waardoor –inclusief kwijtingskosten– dat percentage op 15 wordt gebracht. Wat van de effectieve verkoopsprijs 258.750 euro zou maken.

Niemand bood meer –er zijn ook redelijk wat kosten aan het eigenlijk niet zo grote huis (o.a. het dak moet worden vernieuwd, het terras is in bedenkelijke staat, en er is een barst die over zowat de gehele achtergevel loopt)– dus werd het huis ingehouden. Ik ben benieuwd naar het vervolg.