Wet praktijktests begraven heet het bij DS, of Verhofstadt schrapt praktijktest discriminatie staat onderaan pagina 3 bij DM. En hoewel dat –gezien de praktische onhaalbaarheid– een goede zaak kan worden genoemd, is het amendement dat bij de drie nieuwe wetsontwerpen van Christian Dupont (PS), minister van Maatschappelijke Integratie, verrassend te noemen.
Aan de drie nieuwe wetsontwerpen van Dupont, die volgende week in het parlement komen, wordt een amendement toegevoegd dat stelt dat een rechter soeverein oordeelt of het bewijsmateriaal voldoet of niet. Aanvaardt de rechtbank de vermoedens, dan verschuift de bewijslast en zal de aangeklaagde moeten bewijzen dat hij niet discrimineerde.
Het slachtoffer hoeft dus niet langer aan te tonen dat hij werd gediscrimineerd, maar de portier dient in de nieuwe wet te bewijzen dat hij niet discriminerend tewerk ging. Mooi is dat. Ik stel voor dat vanaf heden elke minister voor de rechtbank wordt geroepen om te bewijzen dat hij nog nooit heeft gefraudeerd.
Jawel, ik ben mij ervan bewust dat een rechtbank de klacht eerst ontvankelijk moet verklaren, en ja, ik hoop met u mee dat het in de praktijk niet zo’n vaart zal lopen. Maar is dit nu een wet? Werd iemand betaald om met dit idee op de proppen te komen? (In 2003 reeds, want deze clausule is niet nieuw, volgens de berichtgeving in DS.) En is dit niet in strijd met een of andere verklaring van de rechten van de mens die stelt dat men onschuldig is tot anders bewezen? Want dit amendement houdt in dat, wanneer de rechtbank een klacht voor ontvankelijk verklaart, de beklaagde schuldig bevonden is. Hallucinant.
De gediscrimineerde moet eerst een vermoeden hard maken.
Dat legt de facto een stuk bewijslast bij hem.
Bv : er zijn een aantal autochtonen in een functie aangeworven, er staat nog een vacature open, maar ik word afgewimpeld.
Dan verschuift de bewijslast naar die werkgever.
Het is in bewijslast overigens nooit zo erg zwart/wit.
Ook in andere (oudere) wetten komen bovendien gelijkaardige verschuivingen voor.
bv : ontslag tijdens moederschapsbescherming, het is de werkgever die moet bewijzen dat het ontslag niets met de zwangerschap heeft te maken.
Het principe van de omkering van de bewijslast wordt inderdaad wel vaker toegepast. In de meeste gevallen is de ratio hierachter het wegnemen van een deel van de bewijslast bij personen waarvan de wetgever oordeelde dat deze in een zwakkere positie staan ten opzichte van de andere partij. Zoals bijvoorbeeld in de verhouding werkgever werknemer.
Maar allez, wat een willekeur! Dat is gelijk als ge een allochtoon terecht wijst (op dezelfde manier als ge met een autochtoon doet), dat die antwoordt: “gij zijt een racist gij”. En daarmee is de kous af.
Dat leidt tot permissiviteit, want niemand durft nog iets te zeggen. (En in vermeld concreet geval is het zonder twijfel een van de oorzaken voor de populariteit van het Blok).
Ik ben er zeker van dat er gevallen zullen zijn waarin de zwakkere op dergelijk gesuggereerde manier wordt uitgebuit door de sterkere. Maar het is niet omdat iemand sterker/machtiger is dan iemand anders, dat eerstvernoemde daarom per definitie de schulden in de schoenen moet worden geschoven.
*zucht* er zijn nog geen rechtszaken genoeg waarschijnlijk: op naar het Amerikaanse rechtssysteem.
(Doet mij denken aan iemands buurman, die bij een eerste voorzichtige vraag gewoon niet antwoordt, de deur dichtgooit en liever meteen zijn advocaat een aangetekend schrijven laat sturen om met een rechtszaak te dreigen. Jongens toch. Wat een maatschappij.)
Mss. moeten we daar irl eens over praten, ik ben het niet met je eens, maar het leidt wel heel ver om dat allemaal in postjes te gooien.
In je voorbeeld zal er wellicht geen vermoeden van discriminatie kunnen worden aangetoond. De rechtbanken in Belgi
Ik ging iets schrijven, maar Eva was mij voor.
De beste vergelijkingen zijn inderdaad in werkgever-werknemersituaties te vinden.
Het is inderdaad te breed om hier zomaar in een pseudo-gesprek tot conclusies te komen. Bovendien hebben we waarschijnlijk principieel dezelfde overtuiging.
Ik ging iets schrijven maar Eva en Michel waren mij voor. Omkering van de bewijslast voor zwakke partijen dus.
Het lijkt me toch een gevaarlijk principe.
Er is toch een verschil tussen een ontslag tijdens zwangerschap, en een “vermoeden van discriminatie” wanneer iemand ergens naast grijpt. (job, appartement,… )
Wat bvb met bedrijven die onbestaande vacatures online plaatsen (gebeurd meer dan je denkt) ?
En ook een scenario waar ik aan denk, stel ik wil een appartement verhuren, er biedt zich een huurder aan, maar de persoonlijk van de huurder ligt me niet, doet me vermoeden dat hij geen goede zorg zal dragen voor het goed, mag ik dan weigeren om dat appartement te verhuren aan die persoon ? Indien ja, wat als die huurder daarnaast ook toevallig allochtoon, holebi,… is ?