Sport is aan mij niet besteed. Niet dat ik het verafschuw of beschimp, het is gewoon niet mijn ding. Ook de olympische spelen kunnen mij niet onmiddellijk bekoren, al ben ik weer zeer onder de indruk van het artikel in DS over Baron Pierre de Coubertin (opgevoed door de jezuïeten
, jaja).
Een heerlijk idee van sport als bezieling, perfect passend in het (laat) romantische gedachtengoed. Echte sport, want (bijvoorbeeld) voor de 1.200m zwemmen werden de atleten per boot in zee gedropt en de zwemmer die als eerste opnieuw de kust bereikte, won
.
Later blijkt de Coubertin ook een realist, want:
Dat hij de “bedreigende” bui van de commercie al zag hangen blijkt uit zijn afscheidsspeech in 1925, toen hij zich als IOC-voorzitter terugtrok: “Markt of Tempel! De sportlieden zullen moeten kiezen. Sportlieden kiest!”.
Later zou hij daar nog een bitter grapje over maken: “Indien reïncarnatie bestaat, dan zien jullie mij misschien wel op een dag terugkomen om datgene te vernietigen waar ik zoveel energie heb ingestoken om het op te bouwen.”
(Kopen, die krant!)